Je hebt in ieder geval wel kracht getoond

Tijdens de Twente Classics bundelde PokerCity redacteur/live reporter Mark ‘Kracht Tonen’ Roovers zijn kracht met die van Holland Poker captain Rolf Slotboom. Roovers haalde bovendien als chipleader de finaletafel van het €500 event. In deze column blikt hij terug op een leerzame week in Enschede.

Team Event
Vorig jaar volgde ik vanuit mijn luie stoel het team event in de live report en het leek me een erg leuk toernooi. Sowieso hoorde ik  veel mensen die positief waren over dit event. Met de relatief lage buy-in leek het mij een mooie kans. Enige probleem was dat ik iemand moest vinden die ‘dat spelletje met vier kaarten’ een beetje begrijpt, want in het team event speel je afwiselend Hold’em en Pot Limit Omaha.

Mijn eerste keus was Oanh Bui (foto) maar ze wees me af. Dit was overigens niet de eerste keer, maar wel de eerste keer dat het iets met poker betrof. Ze zei dat ze niet goed was in PLO en bovendien al een team had gevormd met Joos Mengerink, maar ik weet wel beter. Vervolgens besloot ik Holland Poker Pro Rolf Slotboom te benaderen, maar de kans dat deze legendarische nit samen zou willen spelen met een spewmonkey zoals ik, schatte ik nog kleiner in dan de kans dat Oanh Bui een keer met me op date zou willen. Dit bleek echter een misread. Rolf reageerde positief en nadat we wat details door hadden gesproken ging hij akkoord. Sindsdien schat ik mijn kansen met Oanh Bui ook hoger in.

Het nieuws van mijn samenwerking met Rolf Slotboom werd goed ontvangen. Menig PokerCity railbird verheugde zich ongetwijfeld op de blik van Rolf Slotboom, op het moment dat dat hij lijdzaam zou moeten toezien hoe ik al onze zuurverdiende muntjes naar het midden zou knallen met s00ted double gappers.

Op 10 mei was het dan zover. De dag van het team event. Toevallig trok ik een seat aan de feature table, waardoor Rolf en ik afwisselend commentaar konden leveren bij de ander zijn speelronde. Aan het team event doen vrijwel uitsluitend bekende spelers mee. Aan mijn tafel trof ik in de Hold’em ronde onder meer tiltmonkey Danny Schrijver, pokeradvocaat Erik de Groot, autoverkoper/HC-legende Yven Poortinga, de agressieve Bert van Doesburg en Marion Adriaans.

Ondanks mijn vele toenaderingspogingen bleef Marion benadrukken dat ik te jong voor haar was. Dat weerhield me er niet van om toch te blijven proberen want tjsa, ze kon moeilijk weglopen van tafel.

 

De muntjes moesten van forumlegende ‘Paranozy’ vandaan komen, maar in de praktijk bleek dat tegen te vallen. ‘Para’ runde namelijk als god tegen mij en wist mij keer op keer te riveren.

Een half uur nadat ik aan mijn rollercoasterrit in Hold’em was begonnen ging Rolf aan de slag in het Omaha gedeelte. Tenminste, Rolf nam plaats en liet verbaal wel van zich horen maar voordat hij echt aan spelen toe zou komen ging nog wel even duren. Nu wil ik niet zeggen dat de beste man tight speelt, maar man wat speelt hij tight.

 

Rolf toonde zich ‘stabiel’. Hij hield onze stack 28 minutenlang precies op peil, waarna ik weer 28 minuten ging spewen. Gevolg was dat ik mij al snel schuldig voelde tegenover Rolf als ik een grote pot verloor. Gelukkig wist ik mij te herstellen en bouwde onze stack weer uit tot ruim boven average. Pocket azen tegen Danny Schrijver, een nutflush tegen Erik de Groot en twee correcte hero calls tegen wederom Danny Schrijver en we waren back in the game.

Bij de laatste 20 stonden Rolf en ik er goed voor. Rolf zijn VP$IP was inmiddels gestegen tot zo’n 2% en hij was bijna op het punt dat hij gebruik kon gaan maken van het door hem opgebouwde table image. Maar zover zou het echter niet komen. Geheel volgens verwachting zou ik degene zijn die onze stack op zou blazen. 

 

Een nieuwe speler aan tafel callde mijn 1800 punten raise vanaf de button. En in tegenstelling tot alle ‘poepiewoepie’ handjes die ik constant opende speelde ik nu . De flop kwam en ik c-bette 2200. Mijn opponent instaraisde naar 8400. Hij had nog ongeveer 14k behind en zou dus niet snel meer folden. Mijn gevoel was dat hij me uit de pot wilde hebben. De vraag was alleen of hij dit wilde omdat hij een premium had maar bang was voor nog een klaver? Of wilde hij me eruit drukken met slechts een , eventueel in combinatie met een paartje?

Hoe dan ook was het een obvious fold. Tegen zijn range heb ik maximaal 52% en als hij een set of flush heeft ben ik crushed. Blijkbaar ging bij mij echter het licht even uit want ik besloot all-in te raisen. Villain snap-callde en ik wist niet te hitten tegen zijn topset. Rolf en ik hielden nog wel wat muntjes over en wisten ons terug in het spel te knokken, maar zouden uiteindelijk toch op de zeventiende plaats stranden. 

Achteraf baal je des te meer van zo’n fout. Je hebt het namelijk niet alleen verknald voor jezelf maar ook voor je teammaat. En nu is het erg makkelijk (en verleidelijk) om grapjes te maken over Rolf zijn speelstijl maar ik respecteer hem als pokerspeler en was trots dat hij met mij de strijd aan wilde gaan en baal dan ook dat ik hem teleurgesteld heb. Rolf nam het echter heel sportief op en na afloop hebben we in het appartement waar we verbleven nog mooie strategische gesprekken gevoerd.

Ik ga niet zeggen dat ik totaal anders over mijn speelstijl ben gaan denken, maar in dit specifieke toernooi had ik prima een beetje ‘rustigggg aannnn’ kunnen doen. Met levels van een uur en geen antes in het spel hadden we het wel even uit kunnen zingen. De meeste teams gooiden bovendien hun muntjes er wel erg licht in. De finaletafel hadden we makkelijk kunnen halen.  

 

Volgend jaar!

€500 event
Ik had het gevoel dat ik veel had geleerd van het team event, maar de grootste les moest nog komen. In het €500 event “beukte ik er als een malle op los.” Bij de laatste dertig spelers pakte ik de chiplead en ik wist mijn grote stack vast te houden tot aan de finaletafel. De weg van drie tafels naar één tafel was sowieso een genot. Ik speel agressief en kreeg goede handen, waardoor op een gegeven niemand nog een pot met me wilde spelen. Het ging echt heel lekker en het was dan ook jammer dat aan het einde van de dag de muntjes in een zak moesten en dat we nieuwe plaatsen toegewezen kregen.

De nieuwe tafeldraw was ongelukkig. Johan Zwang, die zich vroeg in het toernooi van zijn agressieve kant had laten zien, zat links van me. Evenals HC-regular Clyde Terlaan en de Duitse bigstack Ensan. Los openen en creatief 4-betten was er niet meer bij.

Vorige maand noemde Yori Epskamp mij in zijn column ‘De verhalen van Kale’ als hét voorbeeld van iemand die niet terug kan schakelen. En dat terwijl Epskamp nauwelijks bekend is met mijn spel. Toch zou zijn profetische visie bewaarheid worden.

De finaletafel verliep niet zoals ik wilde. Ik was de dag daarvoor urenlang table captain geweest en werd nu gedwongen om rustiger te spelen. Ik had al een paar keer een raise gecalld van Ensan omdat ik hem postflop wilde outplayen. Dat ging echter niet door want Ensan ging steevast all-in (voor meer dan 40 big blinds) zodra de drie kaarten op tafel verschenen. Ik raakte gefrustreerd en werd ongeduldig. Dat is niet handig als je weet dat je gewoon moet wachten op een premium.

We waren nog met vijf spelers, er was net een korte break geweest en ik had de kans gehad om af te koelen. Bij terugkomst aan tafel bleek de big blind echter nog niet in zijn seat te zijn en ik besloot daarom poeppiewoepie te openen under the gun. Clyde flatcallde vanaf de button en de flop kwam . Ik bette 11k en Clyde deed iets wat ik hem nog niet eerder had zien doen. Hij raisde naar 31k.

Online zie je dat soort raises vaak. Op een -hoge flop is het voor mij moeilijk om een raise te callen zonder aas, dus wordt er geraised om mij te laten folden. (De vraag is echter of Clyde een speler is die dat soort moves maakt, maar dat terzijde). Ik besluit klein te 3-betten naar 58k. Deze 3-bet komt achteraf gezien ook deels voort uit mijn frustatie. Clyde dacht even na en callde toen.

 

Op dat moment gaf ik de hand in gedachten al op. Hij heeft daar namelijk altijd een monster, hoogstwaarschijnlijk een set vijven. Met een hand raist hij namelijk de flop niet. en 3-bet hij preflop. zou eventueel ook kunnen, maar ik zet Clyde specifiek op een set vijven.

De turn komt een . Deze complementeert de flush (en een onwaarschijnlijke straight) en ik kan het toch niet laten. Het licht gaat uit en ik tel een enorme bet uit. De dag daarvoor heb ik Clyde al veel laydowns zien maken en hij weet dat ik mijn draws agressief speel. Ik denk op dat moment prima een flush te kunnen reppen en Clyde een set te laten folden. Ik bet ruim 80k. Hij raist vrijwel meteen all-in voor een stuiver extra maar ik kan niet callen. Clyde toont nog wel zijn .

 

Achteraf besef ik dat mijn gedachtengang op de turn net zo hoogmoedig als stompzinnig is. Een stomme fout. Ik kan niet anders zeggen. Die Kale had gelijk. De laatste muntjes gingen er niet veel later in met tegen . Het toernooi zat er op. Ik moest genoegen nemen met een vijfde plaats. De woorden van de brush, toen ik direct na mijn utischakeling mijn geld op ging halen waren allerminst troostend: “Jij? Nee toch, je had zoveel chips!” Gelukkig hielpen de woorden van live reporting collega Gerthein ‘Spekkoper’ Boersma de boel enigzins te relativeren: “Ach, je hebt in ieder geval wel kracht getoond.”

Conclusie
Ik heb een leuke week gehad en heb er van genoten om samen met Rolf Slotboom het team event te spelen. Ik heb veel geleerd over mijn speelstijl en ondanks dat ik op korte termijn veel geld ben misgelopen hoop ik op lange termijn hier aan verdiend te hebben, doordat ik leer van mijn fouten.

 

Na het afbetalen van mijn backers heb ik nog steeds een leuk bedrag over en daarnaast heeft Marion Adriaans mij toch toegevoegd op Facebook. We hebben weer gelachen met de live report en ik heb kostbare pokerlessen geleerd. Het was een vruchtbare week.

Als laatste nog een pokeradvies: met agressie kun je enorme stacks opbouwen en grote potten winnen van mensen die je weigeren te geloven. Agressie kan leiden tot een overwinning máár agressie kan ook dodelijk zijn: weet wanneer terug moet schakelen en wanneer er ruimte is voor een beetje KRACHT TONEN!