KaleGoos’ Vegas: Een WSOP-Dagboek – deel 4

Het kostte een godsvermogen aan berichtjes, belletjes en appjes, maar het is hoofdredacteur Gerthein ‘Spekkoper’ Boersma gelukt om de verloren gewaande zoon Yori ‘KaleGozer’ Epskamp in de woestijnstad op te sporen. “Laptop zonder stroom”, luidde zijn lafhartige excuus, terwijl de sushi bijkans uit zijn oren spoot. Bijgaand het vierde deel van het dagboek, waarin Epskamps diepe run in Event #54 voorbij komt.

Het is negen uur ’s ochtends als ik me rustig omdraai en mijn telefoon erbij pak. Ik zie het bloedrode signaal van “9+ nieuwe berichten” op mijn Skype-app voorbij komen, doorgaans geen goed teken. Oh crap, de hoofdredacteur. Wie Boersma een beetje kent weet dat hij altijd heel subtiel mensen aan het werk kan zetten. Op mijn scherm blinkt dan ook “Ken je die mop van die pokerspeler die enthousiast allerlei dagboekjes tikte totdat ie een diepe run maakte en toen sushi ging vreten?”.

Uiteraard een belachelijke insinuatie, waarin totaal geen kern van waarheid zit. Dat u het weet. Zou ik nooit doen.

 * 30/6 *

Net als in Le Tour staat er ook voor ons in Vegas een rustdag op het programma. Achter de naam van mijn laptop moet ik echter abandon schrijven, nadat oplader en converter niet voor elkaar voorbestemd blijken te zijn. Nooit geluk. Ik besluit het vandaag dan maar rustig aan te doen en donder al rond zeven uur ’s avonds in slaap. FU jetlag.

 * 1/7 *

Daarentegen stond de eerste juli rood omcirkeld voor event #54, een $1.000 No Limit Hold’em. Gevalletje geen fratsen, dat scheelt, zeg maar. Met twaalf (!) uur slaap achter de kiezen is de jetlag de vernieling in geholpen en verschijn ik na een stevig ontbijtje, een uurtje sporten en een zwembadje chillen topfit aan de start. Mijn tafelloting is bijzonder goed te noemen, waarbij ik niemand het predicaat ‘sicko’ mee zou willen geven.

Na een goede twee uur spelen schuift een wat oudere kerel aan tafel aan, die mij twee handen op rij ziet raisen. Bij de tweede hand, waarin ik op de cutoff squeeze, gaat hij in de small blind in de tank, muckt uiteindelijk disgusted en brabbelt wat onverstaanbaars. Ik heb het weer gedaan hoor. De derde hand vind ik vrouwen en driebet ik de speler rechts van me naar 575. De oudere kerel maakt een ijskoude vierbet naar 1175 met nog 1500 achter. Geen ideale situatie tegen dit soort dudes, maar gezien de hand daarvoor én het feit dat ik 2k over hou als ik verlies klapper ik het erin. Hij gaat anderhalve minuut in de tank en callt vervolgens met… jawel, azen! 🙂 De oudere kerel zit met een gigantische paal in zijn broek te grijnzen, maar het kleine stijfje verdwijnt rap als de dealer op de turn netjes een vrouw draait. “Bye bye”, roep ik hem na, terwijl hij verslagen afdruipt. De rest van de tafel juicht en geeft me high fives, waarop zelfs de dealer na zijn shift mij nog even influistert: “I was rooting for a queen too”. Good times.

Met de sfeer en de flow zit het hierna wel goed en stijg ik zonder veel showdowns naar 23k. Helaas wordt de tafel hierna opgebroken en word ik aan de nieuwe tafel tussen vijf sicko’s geplaatst die elkaar met goede stacks het leven zuur aan het maken zijn. Grindmodus dan maar. Urenlang kaart- en spotdood zijn helpt echter niet mee en ik zak terug naar 20k, 16k tot zelfs 12k. Als ik zie dat we vijftien plaatsen van het geld verwijderd zijn besluit ik mij lafjes in het geld te folden (papa moet tenslotte ook geld verdienen), waarna ook deze tafel opgebroken wordt. Aan de laatste tafel fold ik nog twee orbits, maar weet ik in de laatste hand van de dag nog te dubbelen met . 17.300 chips bij het level 600/1200 is waar ik het tegen 250 anderen mee moet doen.

 * 2/7 *

Om één uur ’s middags gaat het toernooi verder. Mijn tafel oogt van tevoren al goed te doen, en als de eerste drie spelers omstebeurt 3,5x de big blind openen heb ik het gevoel dat er wat te halen valt. Ik schakel vrij snel een speler uit met tegen en stijg naar 25k. Mijn tafel wordt daarna gebroken, maar ook de nieuwe tafel is uiterst soft te noemen. Het klinkt misschien ongeloofwaardig voor een $1.000 toernooi, maar de gemiddelde velden van $20-toernooien op PokerStars zijn zwaarder. True story.

Een belangrijke dubbel volgt in het 800/1600 level. Een Chinees openlimpt de cutoff, waarop ik het 4200 op de button met maakt. Hij callt en openjamt ineens de flop voor bijna drie keer pot. Okee. Ik call en hij showt . Het straatje blijft uit voor de beste man, waarmee ik een werkbare stack van 55k krijg. Ik weet gemiddeld twee potjes per orbit te winnen en stijg uiteindelijk richting de 90k. Niet slecht, na zo’n vier uur spelen.

De rest van de dag blijf ik tussen de 80k en 120k schommelen, terwijl de gemiddelde stack langzaam toeneemt. Bij de laatste honderd gaat het hard met de payjumps, elke negen verloren zieltjes leveren zo’n $500 tot $1000 op. Ik hou mijn stack weliswaar op peil, maar echt doorbreken richting de twee ton wil maar niet lukken. Het in leven blijven levert me wel een plek bij de laatste veertig op, maar als ik dan met elf blinden besluit over een actieve opener heen te schuiven houdt het toernooi op. De raiser heeft en ik weet dit keer geen zes te hitten. Ik eindig uiteindelijk als 37^e, goed voor $9450, maar mis daarmee net een payjump. Toch levert de diepe run een mooie $3k voor mijn vaste backers in Terneuzen op. Leuker kan ik het niet voor ze maken.

In het volgende deel lees je over de One Drop (letterlijk iedere tafel had het over de gefolde quads), een dramatische cashgamesessie in de Golden Nugget (waarin ik met afstand de jongste en minst kale speler was) en ons besluit om langer te blijven (weeee). En gaan we wellicht het Main Event spelen? Dat lees je volgende keer, nu eerst sushi. Sorry Gerthein.