KaleGoos’ Vegas: Met dank aan William Hill

Recentelijk schreef Pokerinfo-columnist Procent over het ontbreken van sappige verhalen uit Vegas. Procent, archetypische oude baas, gevalletje “vroeger was de lucht nog schoon en de seks nog vies”, vond ons maar een stelletje brave burgers die braaf toernooitjes speelden. Het is het bekende riedeltje: schrijf je over zuipen en feesten, dan neem je je vak niet serieus, maar als je focus op kaarten ligt, dan ben je een saaie lul. Nooit geluk. Vandaag dan maar geen kaartje leggen, maar een verhaal over een feestje waar we stiekem naar binnen glipten: de William Hill-party.

Het is zaterdagavond en twee van onze Limburgse vrienden hebben ons uitgenodigd voor de “William Hill Experience” in Tryst, de club van de Wynn. Alhoewel, uitgenodigd is niet helemaal het juiste woord. Via een ouderwets smsje krijgen we zeer specifieke instructies hoe we op een van de drukste zaterdagen van het jaar gratis in een VIP-booth terecht kunnen komen. “Probeer je via de ingang naar binnen te lullen om daarna sneaky bij onze tafel aan te sluiten. Je hebt je via iPoker gekwalificeerd voor Event 59, het zogeheten Experience Package gewonnen, je zit sinds zaterdag in de Wynn en je hebt de hele week met Rory en Steve rondgehangen.” Niet veel later staan we met zijn vieren als Kees Aerts in zijn beste dagen voor de Wynn. Challenge accepted.

De Kneusjesrij
Het eerste probleem doet zich voor als we in De Rij staan. De Rij staat niet voor niets in kapitalen gedrukt, De Rij is een begrip in Vegas. In De Rij gelden steevast twee wetten: money talks (uiteraard) en tetten krijgen voorrang. Aangezien wij niet met zo’n pronte voorgevel gezegend zijn proberen we op de sophisticated manier via de VIP-ingang binnen te komen. We weten echter het tafelnummer niet en de beveiliger van dienst peinst er niet over ons door te laten.

De uitsmijter sommeert ons naar de ‘General Admission’, beter bekend als de Kneusjesrij. Sta je eenmaal in de Kneusjesrij, dan ben je de spreekwoordelijke lul. Deze rij bestaat namelijk voor 95% uit man (al dan niet kansloos), aangevuld met wat mollige mokkels (sorry lieve maatje-meer-meiden: ik observeer slechts). Vooraan de rij wacht bijvoorbeeld een groepje jongens al een klein half uur tot ze naar binnen mogen. En niet dat het druk is, want de minuscule jurkjes lopen te pas en te onpas langs de rij, maar voor het mannelijk plebs is het wachten geblazen.

De minst geklede van het stel begrijpt hoe het werkt en schuift een van de bouncers subtiel veertig dollar in de hand, waarna probleemloos de weg voor hem vrijgemaakt wordt. Niemand die zich ervoor geneert: zo werkt het hier. Ik heb weinig zin om urenlang in de Kneusjesrij te blijven staan en grijp eveneens naar de portemonnee, maar een van mijn vrienden houdt me tegen. “Ik heb het tafelnummer”, lacht hij triomfantelijk. Een van de serveersters in de club blijkt kort daarvoor het tafelnummer aan onze Limbo’s verklapt te hebben. Nice. Met een strak gezicht spreken we een van de bouncers aan, die ons na het plegen van twee telefoontjes het voordeel van de twijfel geeft. Mooi, gratis naar binnen is gelukt, nu nog aanschuiven bij de VIP-tafel.

Plan B
Het tweede probleem doemt echter op als we bij de VIP-tafel arriveren. De William Hill-groep, die uit ruim dertig man zou bestaan, bestaat slechts uit acht aangeschoten broodkaarters en twee scherp loerende hosts. Dat wordt lastig integreren. De leider van de twee is Anthony, een lange kerel met baard, met naast hem een kleine, sympathiek ogende dude die er een beetje lullig bij hangt. Een korte inschatting van de situatie doet ons overstappen op Plan B: zelf één drankje halen om goede wil te tonen, daarna de kleine man volledig inpalmen om vervolgens subtiel bij de groep aan te sluiten.

De kleine man vormt inderdaad een dankbaar slachtoffer. Ik sla snel een ferme arm om hem heen en fluister zachtjes in zijn oor dat ik al jaren een groot fan van William Hill ben. Een paar verlegen blauwe ogen lichten op en kijken mij vriendelijk aan. Hierna bied ik hem een drankje aan, iets dat hij met een volle tafel drank achter hem uiteraard beleefd afslaat.

Het gebaar heeft echter het gewenste succes. De kleine man attendeert Anthony op onze aanwezigheid, waarna zijn lange kompaan ons al snel als potentiële klanten inschat en voor de Britse bookmaker probeert te winnen. Een knikje hier, een glimlach daar en de deal is rap beklonken, waardoor we binnen niet al te lange tijd aan ons gratis tafeltje zitten. Uiteraard beloven we in ruil voor de gratis clubavond nette promotie voor onze Britse vrienden te maken. Gelukkig hebben we de foto’s nog.

“It’s just within the budget”
De drank vloeit rijkelijk en Anthony bestelt na enig aandringen nog een flesje lekkers. “Don’t worry guys, it’s just within the budget”, deelt hij ons mee, maar wanneer de beste man uiteindelijk de rekening voorgeschoteld krijgt, schrikt hij zichtbaar. Onze Britse vriend was even vergeten dat ze in Amerika de BTW pas na afloop vermelden. Oeps. Nadat ook de geplastificeerde dienstmokkels hun fooitje opgeëist hebben, blijkt het beschikbare budget met $1.000 overschreden te zijn. Eén smsje van Anthony naar zijn baas en het is weliswaar geregeld, maar de Engelsman ziet eruit alsof het bedrag van de rekening direct uit zijn loonzakje afkomstig is. Tegen de tijd dat hij van de schrik bekomen is, blijken onverlaten het flesje drank reeds meester gemaakt te hebben. Wat een schavuiten.

Nadat ook de laatste fles leeg is, besluiten we huiswaarts te keren. De dag erop gaat het opstaan moeizaam. Aangezien mijn betere helft net zo weinig zin heeft om op te staan als ik, besluit ik zelf maar ontbijt te gaan halen (gevalletje “ja lieffff, ik ga wellllll”). Ik kijk op mijn telefoon en zie dat Dag 1B van het Main Event net van start is gegaan. Het lezen van de updates bezorgt kriebels en ik bedenk hoe mooi het zou zijn als ik dat toernooi de dag erop zou kunnen spelen. Gezien de stevige buyin van $10.000 is dat voor mij niet te doen zonder een gigantische bak procenten te verkopen, maar goed, nooit geschoten is altijd mis.

Ik besluit Poker 770-man “Rubben” Visser eens een appje te sturen. Een bijzonder rappe reactie volgt: “Hoeveel wil je verkopen? We kunnen het wel snel regelen denk ik”, aldus de overtuigd klinkende ‘rubenrtv’. Kort daarop volgt een tweede berichtje van Visser: “Er is echter één voorwaarde, Kale. Je móet vandaag spelen.”

Whoa.

Eerder verschenen in KaleGoos’ Vegas:
* Deel 1 *
* Deel 2 *
* Deel 3 *
* Deel 4 *