Krachtvoer: De magie van Phil Hellmuth

Misstanden in de pokerwereld vormen een bron van inspiratie voor Mark ‘Kracht Tonen’ Roovers. In deze columns schrijft PokerCity’s livestream commentator zonder enige nuance de frustraties van zich af. Gisteren won Phil Hellmuth zijn vijftiende World Series Of Poker bracelet. Een unieke prestatie van een bijzondere man. De grootste narcist van de pokerwereld voegt de daad bij het woord. Hoe flikt hij het telkens toch? Mark Roovers, aspirant-narcist, probeert de magie van Phil hellmuth te doorgronden.

Tekst: Mark ‘Kracht Tonen’ Roovers

Ik ben al jaren gefascineerd door de unieke persoonlijkheid van Hellmuth. Ik kon er nooit mijn vinger opleggen in hoeverre de man een rol speelt, in hoeverre hij oprecht is. Maar gisteren, toen ik een interview met Phil bekeek, viel eigenlijk alles op zijn plaats. Die unieke figuur is wellicht helemaal niet zo uniek als hij lijkt. Dat overdreven Amerikaanse gedoe, de arrogantie, de gekke trekjes. Er is nog iemand die eigenlijk precies zo is als Hellmuth.

Is het jullie wel eens opgevallen dat Hellmuth eigenlijk nooit meer zijn pet af doet, of in ieder geval niet sinds Donald Trump president van Amerika is? Precies. Onder die zwarte pet zit een rossige haardos waar je bang van wordt. Donald Trump én Phil Hellmuth zijn één en dezelfde persoon. Zodra je dit beseft zijn de parallellen overduidelijk. Beide hebben een gigantisch ego, gedragen zich onwijs kinderachtig, ze hebben weinig zelfbeheersing en ze doen alles voor aandacht. Ze zijn allebei een spraakwaterval van superlatieven: “positivity, tremendous succes, greatness” etc. Bovendien zijn ze allebei verslaafd aan over zichzelf praten op social media.  Zelfverheerlijking, name-dropping, emotionele uitingen, het komt allemaal voorbij op Twitter. Heel typisch. Het zou mij niet verbazen als ‘Trumpmuth’ iedere ochtend oranje schmink opsmeert als hij wat politieks gaat doen en andersom, dat hij een petje en een zonnebril opzet als hij weer een dagje gaat kaarten.

In een zoektocht naar bevestiging van mijn theorie stuitte ik op het onderstaande filmpje.

Het zijn beelden uit 1996, toen Hellmuth een toernooi speelde in het Taj Mahal casino. Dat casino was destijds de grote trots van eigenaar Donald Trump, die ook een kijkje kwam nemen bij het pokertoernooi. We zien Trump en Hellmuth een aantal keer in hetzelfde shot, waardoor we er toch wel vanuit mogen gaan dat ze niet dezelfde persoon zijn. Wat ik wel mooi vind aan het filmpje is dat Trump tegen Gabe Kaplan zegt dat zijn leven één groot pokerspel is. En dat klopt eigenlijk ook wel. Het Taj Mahal casino bleek bijvoorbeeld een grote bluf  te zijn. Trump had het casino gefinancierd met ‘junk bonds’ – troepleningen op zijn Hollands gezegd – waarbij hij geld leende tegen veel te hoge rente. Trump heeft zijn kunsten door de jaren heen geperfectioneerd en vooralsnog bluft hij zich relatief succesvol door het presidentschap heen. De schade die hij daarbij aanricht zal, zoals bij vrijwel alle projecten van Trump, achteraf zichtbaar worden maar vooralsnog moet je de man credit geven voor een made hand.

Ondanks dat Trump en Hellmuth veel gemeen hebben zijn ze dus twee individuen. Gelukkig maar, want laten we eerlijk zijn. Wat Hellmuth doet is een full time baan. De zelfpromotie, de interactie met de fans, de zakelijke deals, de marketingtrucs, de verkleedpartijtjes. Er gaat nogal wat tijd in zitten. Het is niet heel gek dat de man eigenlijk zelden op tijd komt voor een pokertoernooi. Dat hij er tussen al die zelfbevlekking door in geslaagd is om zijn vijftiende bracelet te winnen is een prestatie van formaat, echt waar.

Eigenlijk is succes niet goed voor Hellmuth. Zijn ego barstte al uit zijn voegen zonder die vijftiende bracelet. Aan het begin van deze WSOP kwam Hellmuth in opspraak vanwege de Mark-Up die hij vroeg. Hij verkocht bijvoorbeeld procenten in de $10k Super Turbo Bounty tegen 1.8 MU en procenten in de $50k Player Championship (die hij uiteindelijk niet speelde) tegen 1.5 MU. Iedereen die verstand heeft van toernooipoker kan je vertellen dat die MU op zijn zachts gezegd aan de hoge kant is. Scott Seiver beschuldigde Hellmuth via Twitter dan ook van diefstal en oplichting. Ook Matt Berkey deed een duit in het zakje. Hij noemde Hellmuth een roofdier, dat onwetende/naïeve investeerders ten prooi maakt. Grant Hinkle noemde het juist het tegenovergestelde. Volgens hem is het opbouwen van een merk én dat zo duur mogelijk verkopen juist de ultieme American Dream. En als je het mij vraagt, ach Hellmuth moet lekker doen wat hij zelf wil. Hij verkocht 30% tegen 1.8, dat levert hem dus $2.400 aan Mark-Up op. Als hij voor die prijs zijn goede naam te grabbel wil gooien dan moet hij dat lekker doen. Waar ik wél echt moeite mee heb, is zijn gedrag aan tafel.

Vorige week nog kwam Hellmuth weer in opspraak omdat hij zich in een multiway pot misdroeg en zo de actie beïnvloedde. De meesten van jullie zullen het mee hebben gekregen, maar anders staat hieronder mijn maat Doug Polk klaar om er jullie meer over te vertellen.

Dat Hellmuth een egoïst is wisten we al, maar het wordt in deze hand nog eens pijnlijk duidelijk. Doordat hij de sterkte van zijn hand prijsgeeft beïnvloedt hij de actie die uiteindelijk leidt tot de uitschakeling van James Campbell. Daar kwam uiteraard het nodige ongeluk bij kijken en wie weet had Kuzmin anders ook gecalld, maar daar gaat het niet om. Hellmuth draait al zo lang mee, hij weet precies wat wel en niet kan maar toch gaat hij keer op keer over de schreef. Vooral de ongepaste taal in mutliway potten is niets nieuws. Ik vind Hellmuth een vermakelijk figuur, echt, ik ben fan. Maar dit soort onzin zou toch echt niet moeten kunnen. In Nederland doen we er ook vaak vrij laconiek over, maar opmerkingen over een actieve hand kunnen de equity van andere spelers significant beïnvloeden en daar moeten we serieus mee omgaan. Een penalty voor Hellmuth was zeker op zijn plaats geweest.

Achteraf heeft Hellmuth overigens zijn excuses aangeboden én, geheel in Amerikaanse traditie, heeft hij de boel afgekocht door Campbell’s buy-in voor het WSOP Main Event 2019 te betalen. De interviews die Hellmuth heeft gegeven over het incident zijn overigens ook echt het kijken waard. Hellmuth weet dat hij fout zit en dat hij zijn excuses hoort aan te bieden, maar tegelijkertijd zie je dat hij de kritiek moeilijk kan begrijpen, in zijn ogen is hij gods geschenk aan de mensheid.

.@phil_hellmuth responds to being criticized for his antics on the ESPN stream https://t.co/UmoffM9OEG pic.twitter.com/xbGoueDaY5

— PokerNews (@PokerNews) July 8, 2018

De dag na het incident werd Hellmuth zelf uitgeschakeld in het Main Event. Het was niemand minder dan onze eigen Jans ‘Graftekkel’ Arends die de fatale klap uitdeelde. Met wist Arends de van Hellmuth te kraken met een op de river. Geweldig. Heel het Rio juichte, terwijl Hellmuth zijn verdiende loon kreeg. Hellmuth had met zijn actie de dag ervoor duidelijk veel kwaad bloed gezet. Ik vond het persoonlijk vooral gewoon mooi voor Arends. Een droom die uitkomt lijkt me: de grote Phil Hellmuth naar de rail sturen in het WSOP Main Event mét een bad beat. Schitterend. Alleen jammer dat hij geen tirade begon over Europese vissen of iets dergelijks. Ik heb ook nog echt kunnen lachen om deze Twitter conversatie:

Christopher Kruk noemt Graftekkel een held omdat hij Hellmuth heeft gebust, Graftekkel grapt op zijn beurt dat Hellmuth heel sportief afscheid nam en dan komt er een random gast die het opneemt voor Phil. Hij heeft het over een ‘horrible call’ waarbij Arends het risico liep om een speler die een gigantische bedreiging is te dubbelen.

Het overgrote merendeel van de wereld, zeker de non pokeraars, zien Hellmuth als de grootste speler aller tijden. Vijftien bracelets, tweeëntwintig miljoen dollar prijzengeld, succesvol auteur, ongekend commercieel succes, white magic. Ze moeten eens weten hoe absurd veel beter een speler als Jans Arends in werkelijkheid is.

Hellmuth’s grootste prestatie is dat hij het gros van de wereld er van heeft weten te overtuigen dat hij een geweldige pokerspeler is. In werkelijkheid is Hellmuth net zo’n goede pokerspeler als Donald Trump een succesvolle vastgoedmagnaat. De zakelijke ondernemingen van Trump waren slechts zelden succesvol, maar hij wist de illusie van succes altijd duur te verkopen. Er schuilt een serieus gevaar in de schijnwerkelijkheid die Hellmuth ons voorschotelt. Als we meegaan in zijn waanbeelden is er een serieuze kans dat we op een dag wakker worden met Phil Hellmuth als wereldleider. Verkleed als Julius Ceasar. Met vijftien modellen om zich heen.