Krachtvoer – Het allerbeste meisje

Misstanden in de pokerwereld. Ze vormen een bron van inspiratie voor PokerCity redacteur Mark ‘Kracht Tonen’ Roovers. In deze columns schrijft ‘KT’ de frustraties van zich af, waarbij nuances doorgaans ver te zoeken zijn. Dit keer een lofzang over de beste pokerspeelster ter wereld, die dit weekend haar derde bracelet won.

Vanessa Selbst. De eerste vrouw die 3-bette met poep. De pokercommentatoren konden hun ogen niet geloven. “Wat kan ze toch goed pokeren he”. Later in haar carrière begon ze zelfs te 4-betten met poep. “Ongelofelijk wat een heldin.” Vanessa sloeg zelfs een tikkeltje door en in de jaren die volgde maakte ze het dan ook steeds bonter. Lekker 6-bet/callen met boer-zeven, rivers check/shoven met poep. Absurde herocalls waarbij ze helaas toevallig net déze keer tegen de nuts zat. Het publiek vond het prachtig: “Wat een speelster!”

Vanessa was alles behalve de norm. In een wereld van zwakke passieve meisjes stak Selbst er met kop en brede schouders boven uit. Vanessa Selbst: de eerste vrouw die níet bang was. Vanessa Selbst: de enige vrouw die wél kan kaarten. Selbst had de handicap van het vrouw-zijn overwonnen. Iedereen was het er over eens: Vanessa Selbst lijkt op een vent.

Zo goed kan ze kaarten.

Arme Vanessa. Zij kan er ook niets aan doen, die zit gewoon gezellig te spewen. Zij vroeg er ook niet om om uitgeroepen te worden tot de beste pokerspeelster. “Het allerbeste meisje.” Het zou je maar gezegd worden. Eigenlijk is het daarom ook wel begrijpelijk waarom Selbst zo’n vervelend persoon is. Oh had ik al gezegd dat ze een naar mens is? Ja. Ik heb het bij deze gezegd. Het is een taboe, want “wat kan ze toch goed pokeren” maar Vanessa Selbst is een heel naar mens. Echt waar.

De manier waarop ze zich soms gedraagt, met name als ze verliest, is heel vervelend om te zien. Het pokervolk zou haar eigenlijk uit moeten kotsen vanwege haar houding, maar “ze kan zo goed kaarten”. Het is blijkbaar gewoon zo’n genot om ein-de-lijk een meisje te zien die wél durft, dat we voor het gemak maar vergeten wat een arrogant stuk vreten het eigenlijk is.

Iedere keer als het onderwerp vrouwenpoker ter sprake komt tijdens een, tot op dat moment, gezellig avondje Holland Casino, begint er vanzelf wel weer een bijdehante flapdrol over “die Vanessa Selbst, wat is ze toch goed hè?”. Kotsmisselijk ben ik er van. Toen ze gisteren haar derde bracelet won ging ik dan ook een klein beetje dood van binnen. Nu moet ik de komende zes jaar weer aanhoren hoe ontzettend goed die Vanessa Selbst toch is.

Omdat ik geen zin heb om het nog veel over Selbst te hebben de komende jaren heb ik deze column geschreven. Om van al dat gezeur af te zijn ga ik hét hier nu publiekelijk toe geven. Geniet er van #teamSelbst:

Afgezien van de hyperaggresieve blow-uppies, de tripple barrel bluffs zonder equity én de veel te riskante herocalls kan Vanessa Selbst toch een aardig potje kaarten.

Voor een meisje dan.