No Justice – of toch?

Na een weekje pauze verschijnt de column van Rolf Slotboom weer zoals gebruikelijk op zaterdag. Nu een geheel nieuwe serie verse columns.

Rolf is een van Nederlands beste pokerspelers en tevens een internationaal gewaardeerd schrijver van pokerboeken en artikelen.

Het is het Main Event van de Poker Royale Masters, een nieuw en prestigieus pokertoernooi in Wiener Neustadt, vlakbij Wenen. De locatie is Poker Royale, naar eigen zeggen het grootste pokercasino van Europa. Om de allure van dit evenement te illustreren heeft men Marcel Lüske ingehuurd. Hij geeft hier seminars, en heeft in dit Main Event een bounty op zijn hoofd: wie een showdown van hem wint krijgt een speciaal horloge, en wie hem uitschakelt zelfs een prachtig, gouden exemplaar. Kortom: Alle ogen zijn gericht op Marcel, en rondom zijn tafel staat een haag van leden van de pers, enthousiaste fans en ook jonge promotiedames. Marcel is (zoals zo vaak) het centrum van de aandacht, en heeft daarbij ook nog eens een grote stack opgebouwd. Hij is tweemaal gemiddeld, terwijl het toernooi pas net begonnen is.

Dan wordt Marcel verplaatst naar mijn tafel. Hij komt twee plaatsen links van mij, en dat is niet mooi voor mij – want ook ik heb een mooie stack opgebouwd. Net als Marcel heb ook ik heb twee keer gemiddeld, en met een speler in mijn rug van zijn kaliber wordt het er natuurlijk niet makkelijker op.

Maar dat deert mij niet. Luidkeels, misschien wel tot vervelens toe, roep ik tegen iedereen die het maar horen wil: “Ich will ein Uhr!”, daarmee aangevend dat ik graag een showdown tegen Marcel wil pakken. We hebben natuurlijk al honderden (met name cash-)sessies tegen elkaar gespeeld, kennen elkaar door en door en hebben op gezonde wijze een bepaald soort rivaliteit. Onderdeel daarvan is ook natuurlijk wat verbaal vuurwerk, en wetende dat Marcel uit zijn evenwicht kan worden gebracht als de show wat van hem wordt weggenomen of als mensen duidelijk maken juist heel graag tegen hem te spelen, vervul ik exact die rol. Om de 60 seconden roep ik onzinnige one-liners als “Ich will ein Uhr” of “Wieviele Holländer sind noch übrig?”, wetende dat zo de spanning langzaam wordt opgevoerd. Natuurlijk speel ik tegelijkertijd geen hand, want ik wil koste wat het kost voorkomen dat nu Marcel in vorm is, veel chips heeft en positie heeft op mij, ik met marginale kaarten in een pot raak verzeild.

Maar dan verandert plotseling de psychologie van de tafel. Marcel verliest twee potten op rij, waarvan zelfs één potje waarbij hij op de river wordt ge-checkraist en met de verliezende hand afbetaald. Wetende dat dit soort dingen Marcel’s eergevoel aantasten zeker met al het aanwezige publiek, en bekend met zijn reactie na 1 of 2 verloren potten, verwacht ik vuurwerk. Ik verwacht dat Marcel nu veel handjes op agressieve wijze zal spelen, en ik schat in dat nu het moment is voor mij om voor de kill te gaan tegen hem.

Echter, mijn timing is ongelukkig. Nadat Marcel inderdaad de komende twee handen raist (en zonder showdown wint), en ook de derde hand op rij weer verhoogt, plan ik mijn move. Ik heb voldoende bewijzen gezien dat Marcel officieel ‘hot’ is. Dus, als hij weer raist (van 300 naar 1200), en ge-coldcallt wordt door iemand die mij enorm respecteert om mijn gewoonlijk zeer tighte spel, besluit ik vanuit de big blind met slechts een QJ van klaveren te reraisen naar 5100. Ik weet zeker dat Marcel, gezien het respect wat hij voor mij heeft, hier zelfs een hand zo sterk als AQ zou neerleggen, en aangezien de coldcaller niet genoeg had om Marcel hier te reraisen, weet ik zeker dat hij hier tegen de reraise van mij gewoon gaat passen.

Hoe slecht blijkt mijn read! Marcel heeft een monster, QQ, en reraist all-in naar 8400. De coldcaller callt direkt met mijn marginale A8 van schoppen, en committed als ik ben moet ik met mijn baggerhand de 3300 extra bijbetalen. Marcel is een fractie weg van de mega-chiplead in het toernooi, en mijn donk-actie heeft mij op de rand van de afgrond gebracht.

Dan komt de flop AT4. De Dead Man’s Hand van de coldcaller is plotseling tot leven gekomen, en ook mijn volkomen dode hand heeft plotseling weer outs. Ik schreeuw mijn keel schor: “Viele Könige! Wir brauchen Könige!” En paf! – de turn is een koning, en met mijn nut straat ben ik nu plotseling de mega-chipleader in het toernooi. Gebaseerd op een totaal verkeerde read heb ik twee tegenstanders geëlimineerd, ontvang ik uit Marcel’s handen het gouden horloge, en ben ik nu plotseling de topfavoriet voor de winst hier. No justice in poker – in ieder geval niet in deze hand.

Vanaf dat moment speel ik werkelijk toppoker, en ik gebruik mijn chiplead uitstekend om me naar de finaletafel te werken. Tot aan de allerlaatste hand toe ben ik chipleader, en in alle errlijkheid gebruik ik ook veruit de beste strategie van alle overgebleven spelers. Maar startend met een 7 tegen 1 chiplead heads up tegen de veel te tighte (gezien de blinds + antes) Andreas Krause, verlies ik toch. Liefst zeven showdowns op rij wint Andreas tegen mij, waarvan 6 als all-in speler, en zo gaat de eer en het prestige van de eerste plaats aan mij voorbij. Ik moet mij tevreden stellen met de tweede plaats van €32,840, en de wetenschap dat ik Vrouwe Fortuna heel eventjes op mijn schouder had gedragen – maar haar verloor op het cruciale moment.

En ach, wie weet was ook dat wel weer justice – na die zo volledig verkeerd door mij gespeelde hand van daarvoor.

Profiel van Rolf Slotboom

Overzicht van de Columns van Rolf