Iedere zaterdag verschijnt hier een column van Rolf Slotboom.
Rolf is een van Nederlands beste pokerspelers en tevens een internationaal gewaardeerd schrijver van pokerboeken en artikelen.
Wat een start!
Het is het begin van mijn pokercarrière. Ik heb net mijn baan opgezegd als croupier in Concord Card Casino, het grootste pokerhuis van Europa, en gelegen in Wenen. Ik woon daar samen met mijn vriendin, eveneens croupier in Concord. We verdienen daar goed en hebben het super, maar toch vind ik verandering noodzakelijk: ik wil liever poker spelen dan poker delen. En vanaf vandaag moet het dan beginnen – mijn eerste dag als pokerprof.
Het is zeven uur ’s avonds als ik binnenloop in Poker World, een 24-uurs ‘pokerfabriek’ gelegen in een buitenwijk van Wenen, en – het moet gezegd – een casino met een enigszins dubieuze reputatie. Er komt nogal wat scum, de slechte spelers worden structureel bevoordeeld, regels worden zelden nageleefd, en vechtpartijen zijn eerder regel dan uitzondering. Echter, de pokerpartijen zijn daar beter dan waar ook – en dat is natuurlijk waar het om gaat. Als pokerprof wil je spelen tegen mensen die én niet zo goed spelen én toch voldoende geld hebben om de verliezen te kunnen dekken. Deze mensen zijn hier aanwezig – en dus neem je het enkele handgemeen hier en daar graag voor lief.
Ik kom in een juicy partij terecht. In potentie is dit één van de meest lucratieve partijen die ik ooit heb gespeeld, maar het zit me niet mee. Ondanks goed en geduldig spel verlies ik pot na pot, en mijn gewoonlijk norse tegenstanders zijn plotseling in een uitstekende stemming. We spelen al 12 uur, en feitelijk heb ik nog geen pot van enige omvang gewonnen.
Om zeven uur ’s ochtends komt de ommekeer. Gebruik makend van de vermoeidheid en overmoed van mijn tegenstanders, sla ik eindelijk toe, en win ik twee grote potten op rij. In één klap sta ik dik in de winst. Het lachen bij mijn tegenstanders is direkt voorbij, en boze blikken zijn mijn deel. De partij breekt onmiddellijk op.
Als ik het casino verlaat prikt de ochtendzon in mijn ogen, en strijden adrenaline en vermoeidheid om voorrang in mijn lichaam. Ik kijk om mij heen en zie een grauw, uitgestrekt industriegebied, met één lelijke pokerfabriek voor onverbeterlijke gokkers. Nog één keer draai ik mij om, om te zien of niemand mij volgt, en vervolgens steek ik over. Somber en trots tegelijk, weet ik het zeker: er is geen weg terug meer, nu.
Mijn pokercarrière is begonnen.
