Rolf Stapt In Het Bootje! Deel 1: Letterlijk In Het Bootje (Vrijgezellenshizzle)

Vanwege de huwelijksreis van Rolf & Rebecca en hun daar voorgenomen internetstilte, zal zijn reactie op de eventuele replies mogelijk iets langer op zich laten wachten dan verwacht. Volgende week overigens gewoon wel het tweede deel van dit stuk – met foto’s van de huwelijksvoltrekking.

Een enkeling zal het reeds hebben vernomen. Het door ons aller Nico Z. verwoorde vermoeden tijdens de meest recente Master Classics (vanaf 08:00) is ook inderdaad in de praktijk gebracht. Ik heb de stoute (lees: goudbruine – maar meer daarover volgende week!) schoenen aangetrokken, en mijn vriendin Rebecca rond MCOP tijd ten huwelijk gevraagd. Omdat haar antwoord op mijn vraag datgene was wat een man gewoonlijk graag hoort als hij zijn ego opzij gezet heeft en enigszins kansloos op zijn knieën zit te wachten op een bevestigend antwoord (bij voorkeur met de woorden: “Ja, ik wil”), hebben wij ons op 6 augustus 2011 in de echt verenigd.

Maar geen trouwerij zonder een vrijgezellenfeest! Althans, dat zegt men. Ik ben persoonlijk geen al te grote fan van de wijze waarop de meeste mannen hun ‘laatste vrije avond’ plegen in te richten. Het mannen-onder-elkaar-verlekkerd-kijken-naar-die-chicks-die-je-vanaf-nu-niet-meer-mag-hebben-nou-vooruit-dit-ene-avondje-kan-alles-nog-en-zetten-we-nog-even-flink-de-bloemetjes-buiten-niemand-hoeft-er-toch-van-te-weten-en-ach-je-vrijgezellenavond-heb-je-maar-één-keer… het is het soort gedachte waar ik niet heel veel mee heb. Althans: het is best leuk als je op zo’n avond een enkele tiet ziet voorbijkomen, zolang het maar niet de hoofdmoot is. En zolang je als groep maar vooral bezig bent met elkaar, i.p.v. al te veel de aandacht richten op wat er ‘daarbuiten’ allemaal zou gebeuren.

Bij mij dus geen mannen onder elkaar, maar een fijne dag met precies de mensen met wie ik graag wilde terugkijken op onze fijne tijden met elkaar: mijn zusje + best-woman Simone, mijn best-man + oudste vriend Rutger met zijn vrouw Jojanneke, en verder natuurlijk Sijbrand Maal & vrouw Mariken, plus Sven Polarski + vriendin Boneca. Een mooi gezelschap! En ondanks dat ‘overgeven aan anderen’ niet helemaal mijn specialiteit is, was ik in dit geval graag bereid mij volledig te laten verrassen door wat deze groep voor mij in petto had.

En dat was nogal wat! Gezeten op een heerlijk bootje, varend door de mooie Amsterdamse grachten, had de groep voor mij enige opdrachten uitgeschreven (groene kaartjes), en vanzelfsprekend enige strafopdrachten indien ik de opdrachten niet succesvol zou uitvoeren. (Rode kaartjes.) En ik kan alvast verklappen: mijn Ego werd er niet echt door gestreeld! Zo was één van de opdrachten dat we zouden aanleggen aan een steiger, ik vervolgens in een winkel mijn eigen boek zou moeten kopen, om dan vervolgens dat boek voor face value, de prijs op de cover dus, te verkopen aan iemand. Helaas haalde ik het tweede deel van deze opdracht niet eens, omdat er in het centrum van Amsterdam geen enkel (lees: geen enkel!) boek van mij nog in de schappen lag! Ook het ‘eitje’ onder de opdrachten wist ik tot mijn grote schaamte niet te vervullen. Ik zou aan 20 willekeurige mensen de vraag moeten stellen “weet u wie ik ben?”, en zonder hints te geven zou de ander dan mijn voor- en achternaam moeten zeggen. (Bekenden van mij waren uitgesloten, vanzelfsprekend.) Een schijnbaar piece of cake deze opdracht, omdat van de 20 respondenten slechts één schamel persoontje de prachtige woorden ‘Rolf Slotboom’ diende te zeggen. Maar in twee uur tijd wist geen mens het antwoord. Zelfs de honden pisten niet eens tegen mij aan! (Om maar eens een oude uitspraak uit mijn markttijd te gebruiken.) Ook deze opdracht derhalve niet naar tevredenheid volbracht – en dat betekende straf.

Straf dus! Enkele van de strafopdrachten die ik ‘mocht’ kiezen:

• Geef €20 van je eigen geld aan een zwerver. (Ugh! “Echt van mijn eigen geld?” – “Ja Rolf, echt van je eigen geld.”)
• Gooi je haar los, en maak ons gek.
• Drink ½ liter bier, binnen 2 minuten. (Mooie opdracht voor de theedrinker Rolf.)
• ‘Ooh La La!’ Meegaan naar een spannende, en niet nader te noemen tent waar enige spannende activiteiten plaatshadden. (Braaf uitgevoerd natuurlijk, deze opdracht, en vanzelfsprekend met gespeelde tegenzin. Dat spreekt voor zich!)
• Uitvoering van de ‘legendarische’ surfact. (Zie foto’s later.)
• Laat je Cubaanse danspasjes zien in de salsabar, 15 minuten lang.

Aangezien ik ook nog wel eens een opdracht uit de afdeling groene kaartjes goed uitvoerde (zoals in het casino het startbedrag van €20 uitbouwen naar €100 aan de roulettetafel – een makkie natuurlijk voor een skill game expert als ik), kon ik de meest afschrikwekkende opdracht van deze lijst schrappen, namelijk de laatste uit dit rijtje. En zo bleven de dames & heren in (pakweg) Cantinero de beelden bespaard van een amechtig opererende Houten Klaas temidden van alle Latijnse smooth operators. Phew!

En zo kon ik mij dus richten op het verblijden van de nooddruftigen. Twintig zuurverdiende euri, een flesje bier en een Sijp-gesmeerd pistoletje waren overduidelijk welbesteed – en zo had ik mijn eerste goede daad van de dag voldaan. (En tegelijk ook laatste goede daad van de dag. Maar dit geheel terzijde.) Vervolgens kon ik laten zien dat deze bijna-geheelonthouder heus zijn hand niet omdraait voor twee flesjes bier, klok-klok-klok in één teugje weg. En tenslotte konden mijn best-man & ik bewijzen onze touch nog niet geheel kwijt te zijn. Beste stapmaten uit vroeger tijden, waren wij altijd graag geziene gasten in tenten als de Richter en de RoXY. In laatstgenoemde tent zijn wij ooit gevraagd om samen een surfact te doen als onderdeel van een speciale thema-avond, uitgevoerd op dit prachtige nummer. Ook toentertijd al niet te beroerd mij in de schijnwerpers te zetten, wilde ik dit vanzelfsprekend graag doen – maar helaas sprak mijn beste maat zijn veto uit. (“Je denkt toch niet dat ik…”) Gelukkig komt wijsheid met de jaren – en vandaar dat we zo’n 16 of 17 jaar later, op 37-jarige leeftijd, staand op een bootje voor een groot terras, alsnog besloten deze act te doen.

Dit tot grote hilariteit van de blowende bezoekers van de coffeeshop aan de overzijde van het water.

Toen de dag langzaam overging richting avond, werd het tijd voor een etentje in het aan de Wallen gelegen “Paleis van de Weemoed”. Waar Rrrrrolfffiiieee vriendelijk toegezongen werd door de dienstdoende zangeres

en daarna ook zelf zijn zangkwaliteiten op het podium mocht / moest vertonen.

Oordeelt u zelf!

Het was al met al een super dag, in een geweldige sfeer, en op passende wijze afgesloten in een beschaafde nudie bar op het Rembrandtsplein. Waar de heren & dames van de vrijgezellengroep blijk gaven van een goed inzicht in kosten vs. opbrengsten – daar voor een entree van slechts vijf euri p.p. wij in een prima sfeer konden genieten van enkele prachtige borstpartijen van dames die daarop waren geselecteerd. Een mooie (lees: volle C / kleine D) afsluiting van een uiterst fijne dag. En derhalve een perfecte voorbereiding op mijn daadwerkelijke huwelijk, niet lang daarna.

Maar daarover meer volgende in de column van volgende week. Foto’s en video’s afkomstig van Boneca. Dank daarvoor!