Rolf Stapt In Het Bootje! Deel 2: Het Ja-Woord

Is het eng? Jazeker is het eng! Iemand vragen of ze met jou wilt trouwen geeft ontegenzeggelijk een Brrrr-gevoel. Immers, ze zal toch maar keihard nee zeggen! Of – misschien nog wel erger dan dat – haar afwijzing zachtjes proberen in te kleden met iets als: “Wel Rolf, op zich ben ik heel erg blij, vereerd & ook trots dat je me vraagt, hoor. Alleen komt dit voor mij…” (Etc. – vult u zelf verder maar in.) Of, het zonder twijfel allerergste: dat ze gewoon in lachen uitbarst. Allemaal zaken waarmee een man zich vanzelfsprekend bezighoudt vóórdat hij zich van zijn meest kwetsbare kant laat zien, en aan zijn geliefde de vraag stelt.

Klaarmaken voor een prachtige dag. Schoenen kunnen opgepoetst

Maar als dan fase 1 voltooid is en ze heeft uiteindelijk het antwoord gegeven waar je als man zo op hebt gehoopt, dan blijft alsnog de angst. Immers, ze zal zich maar bedenken!

Gelukkig gebeurde dit alles niet, en stonden Rebecca & ik op 6 augustus 2011 klaar op Landgoed Duinlust in Overveen om ons in de echt te verbinden. Ik had stevig uitgepakt met een outfit die ik wel naar haar smaak achtte (strak gesneden Pal Zileri pak, beetje glimmend, hippe Italiaanse puntschoenen in gewaagde / iets afwijkende kleur), en dat bleek gelukkig perfect te passen bij haar werkelijk schitterende outfit.

Terwijl ik na een heerlijke gezichts- en lichaamsbehandeling bij kapsalon Aveda mij langzaam in het pak aan het hijsen was, kon ik vanuit mijn kamer op het landgoed zien hoe de stoelen voor de ceremonie beneden in de tuin waren opgesteld.

We hadden besloten bij mooi weer buiten te trouwen onder een prachtige boom – maar helaas werkte het weer niet mee. Langzamerhand verschenen er wat meer donkere wolken in de verte – en in combinatie met slechte vooruitzichten op Buienradar besloten we razendsnel te gaan voor Optie B. Binnen trouwen dus!

Alles klaar voor het ja-woord

Gelukkig hadden de mensen van Duinlust hierop al geanticipeerd, door de lobby al van te voren compleet ‘huwklaar’ te maken. En dus had ik de eer om, met onze beste vrienden + familie beneden klaarzittend, van de hoge trap naar beneden te mogen schrijden – niet veel later gevolgd door degene op wie natuurlijk alle ogen gericht waren: Rebecca. Een heel aparte ervaring, en des te meer omdat de daggasten zich stuk voor stuk prachtig hadden uitgedost.

Daar stonden we dan, hand in hand voor de trouwambtenaar. Eventjes voelde ik zelfs weer enige angstgevoelens terugkomen. Best enge shit, dat trouwen! Maar nadat we enkele persoonlijke woorden tot elkaar gericht hadden over hoe bijzonder dit alles toch was, was de spanning al snel gebroken. En toen ik de ring om de vingers van mijn geliefde mocht schuiven, was ik eventjes de gelukkigste man van de wereld.

En was het dus tijd om dit ook eens goed te gaan vieren met onze loved ones. We hadden besloten om zowel ’s middags als ’s avonds bij het feest slechts een beperkt aantal mensen uit te nodigen. Dit zorgde voor precies de intieme sfeer die wij wilden! Mijn best man had mooie woorden over onze school- en stapbelevenissen, en ook Rebecca’s best woman ging op indrukwekkende (en liefhebbende) wijze terug in de tijd.

De positiviteit richting ons allebei voelde echt als een warme deken! In korte tijd hebben de vrienden & familie van zowel Rebecca als ik onderling een prima band opgebouwd, ondanks dat we toch op flinke afstand van elkaar woonachtig zijn. Letterlijk iedere aanwezige gunde ons het allerbeste en vond ons een prachtig stel. En als iemand die het gewend is ergens toch eigenlijk altijd wel ergens een maar achter te zetten (danwel enige kritische woorden van buitenaf te ontvangenvan diegenen die mij mogelijk wat minder goedgezind zijn) voelde het voor mij geweldig om te zijn op een plek waar iedereen dezelfde insteek had: ons het beste toewensen.

Na een walking dinner en een knalfeest in de Borski Zaal (alle deuren open, waardoor we prachtig uitzicht hadden over de ruime tuinen van dit prachtige landgoed), vertrokken wij om half twee ’s nachts met alle daggasten naar een andere locatie om daar de nacht door te brengen. (In ons geval, in de bruidssuite.) Waarna we de volgende dag weer fris & monter terugkeerden voor de zondagsbrunch op Duinlust.

Het waren twee prachtige dagen! Als getrouwd man daar te staan met een werkelijk prachtige vrouw aan mijn zijde: stoer, sexy, intelligent en (vooral) uiterst liefhebbend. Het gaf mij een onbeschrijflijk gevoel.

Vandaar dan ook – omdat dit gevoel toch onbeschrijflijk is – 😛 dat ik het maar meteen hierbij laat voor deze column. Op het moment dat u dit leest, beleven Rebecca & ik een heerlijke huwelijksreis op Bali, waar wij genieten van de serene rust, de prachtige natuur & een fantastische villa. En, veel belangrijker natuurlijk: van elkaar!

Rebecca & Rolf

Tot zover dus dit kleine verslagje van het (o, cliché!) met afstand mooiste weekend uit mijn leven. Ik hoop met dit kleine (foto)verslagje jullie enigszins deelgenoot te hebben gemaakt van precies de dag waarvan ik eigenlijk nooit meer had gedacht dat ik die nog zou meemaken: mijn trouwerij.

Bij voorbaat dank voor alle gelukwensen! Vanwege de huwelijksreis zal mijn reactie op eventuele aardige woorden iets langer dan normaal op zich laten wachten. Maar laat dit u niet tegenhouden om toch deze aardige woorden hier te plaatsen.

Bij voorbaat zeer gewaardeerd!