Spek in Warschau (deel 1)

Gerthein ‘Spekkoper’ Boersma is op bezoek bij de Unibet Open Warschau. Niet om te spelen, want dat is hem na zijn wanprestatie in Praag ten strengste verboden. Wel om te railen – en aangezien dat een activiteit is die een sterke gelijkenis vertoont met ‘niksen’, kan onze Spek dat als de beste. Dit is deel 1 van zijn verslag.

Warschau dus. De kans dat ik hier mijn nickname eer aan ga doen en daadwerkelijk spek ga kopen is kleiner dan ooit (en hij was al astronomisch), omdat ik ditmaal niet eens een toernooiticket op zak heb. Wie dat wel heeft is mijn longtime pokerbuddy Hans ‘HHHermano’ Hermans, die via het altijd gezellige Unibet satellite systeem een pakketje wist in te koppen. Mij rest vermoedelijk weinig anders dan railen, omdat [email protected] in hun schier oneindige wijsheid hebben besloten dat ene Mariosi ditmaal bij de Unibet Open mag aanschuiven namens de site met het olijke kroontje. Kennelijk is mijn vorige poging in Praag niet in goede aarde gevallen en kan, ik noem maar wat, het aldaar bedenken en schieten van het meest besproken en meest gewaardeerde filmpje dat deze website ooit heeft gesierd (shameless plug!) toch niet voldoende goedkeuring wegdragen om mij tot in lengte van dagen net niet de money te laten halen in deze fijne evenementjes. Ach, wat doe je eraan: de meeste geniën worden pas na hun dood erkend.

De vlucht begint al meteen lekker als Hermano en ondergetekende reeds op het vliegveld Björn ‘Silversocks’ van Baaaaaaavel (en Zenne Moat) tegen het lijf lopen. Met een welgemeend “Nee hè?” begroet ik deze grappenmaker, die ik immers al zo’n anderhalf jaar ken – sinds de tijd dat ik hem beroepshalve mocht railen in het pittoreske Peralada. Aldaar mocht hij als beste Nederlander in de World Poker Crown uiteindelijk een paar ‘tunnekes’ meeslepen naar het Brabantse Riel (u weet wel, waar MTV destijds nog die soapserie over gemaakt heeft: The Riel World). Terugblikkend vragen wij ons beide af waarom dit prachtevent toch nooit een tweede editie beleefd heeft, om uiteindelijk te concluderen dat dit waarschijnlijk iets te maken had met de Acht-acht-achterlijke overlay van dat loeidure toernooi. Dit alles terzijde.

In de categorie ‘een feest is geen feest als er geen bekende Nederlander is geweest’ valt verder nog te melden dat de pre-party in het vliegtuig compleet wordt gemaakt door de aanwezigheid van de enige echte Rutger Hauer. Deze volksheld is vermoedelijk op weg naar het Oostblok om daar in een grauwe straight-to-video productie de rol op zich te nemen van de stramme-kampbeul-met-het-hartje-van-goud. Bij voorbaat al een torrentje waard, zoveel is zeker.

Helemaal zonder turbulentie verloopt de vlucht niet, maar de Grootste Nederlander in de World Poker Crown Aller Tijden slaapt er niettemin vrolijk doorheen (geen verrassing, overigens: vaste lezers van deze lulverhalen weten inmiddels dat Silversocks zelfs in luidruchtige stripclubs nog een powernapje weet mee te pikken). Eenmaal aangekomen op het Poolse Chopin-vliegveld laten de heren van bezuiden de rivieren zich nog bijna in de luren leggen door een husselende snorder (een woord dat men in Brabant overigens niet eens blijkt te kennen), maar inmiddels ken ik onze Poolse pappenheimers en loods ik het gezelschap richting de officiële standplaats. Ik mag vervolgens alsnog de hoofdprijs afrekenen bij een lolbroek die niet anders omschreven kan worden dan een snorder-in-schaapskleren, maar bien, dat had ik achteraf gezien natuurlijk al kunnen zien aan ’s mans gezichtsbeharing.

Het hotel dan. Na een korte opfrisser in het Sheraton begeven we ons richting Hyatt, waar in de kelder het hele kaartfestijn plaats gaat vinden. We hakken even een broodje hambo respectievelijk Club Sandwich weg (en tuinen bijna in de te-zoute-truc=meer-drinken-bestellen hussle), om vervolgens vast te stellen dat er hier vanavond nog een satellite gespeeld kan gaan worden voor het hoofdtoernooi. Kosten: duizend Poolse goudstukken. Te geef dus, en aangezien hier hoofdzakelijk lokalo’s in aanwezig zullen zijn, reken ik dat ticketje al voor binnen. Een buitenkansje om alsnog wat spek te kopen; where do I sign up?

De tafel oogt meteen goed. Ik tref een grote, gezette Zweed met een blond baardje en een hippe pet op, die ik nog herken uit Praag: daar zaten we een dag lang samen aan tafel. Ik vraag hem hoe hij het er in dat toernooi vanaf heeft gebracht en verbazingwekkend genoeg beweert de man sans gêne dat hij daar bubble boy is geworden. Huh?! Ik dacht toch dat dat iemand anders…? Eventjes vermoed ik plotsklaps in een alternatieve realiteit te zijn beland – eentje waarin Gezi Bason uit Zweden komt en in mijn plaats de Unibet Open Praag heeft gespeeld – maar al gauw blijkt er een minder quantummechanische verklaring ten grondslag te liggen aan dit misverstand: deze man werd 56^e en was dus bijna-bubble (hoe het komt dat hij zo lijkt op Neerlands bekendste pokerende pornoster is daarmee overigens nog niet boven water). Hij moet hartelijk lachen om mijn 55^e plek en had bij nader inzien inderdaad al iets gehoord over hoe dat was gegaan, met die Zessen tegen die Acht-Vier. Tot mijn vreugde weet hij een lesje over het ICM-model (met moeite) voor zich te houden.

Verder is het kunstgebitten troef in deze satellite. Hoewel ik in de jong-snel-wilde pokerwereld zeker niet meer tot de groentjes behoor, trek ik de gemiddelde leeftijd in dit veld toch behoorlijk omlaag. Als je had verteld dat het hier een uitje van de plaatselijke bingo-vereniging betrof had ik het ook geloofd. Het probleem met dit dementerende gezelschap is dat men zomaar willekeurig wat aanklooit en vooral ook afcallt, een atmosfeer waarin mijn specialiteit – het maken van onnavolgbare kutmoves – niet echt gedijt. Het is dus wachten op echte handjes, en daar kan ik zoals gewoonlijk net zo lang op wachten als op Nicky Roeg die de naam van een pokerspeler in één keer goed uitspreekt.

De eerste uren pak ik een aardig potje met pocket Tienen en daarna steel ik anderhalve blind en een donkeykop bijeen, waarop een Zweedse mevrouw die twee plekken links van me zit besluit dat ik een overagressieve snotneus ben. Moet zij weten, maar dat ze vervolgens mij en mij alleen gaat aanpakken met de haar voorheen waarschijnlijk volstrekt onbekende move die de lichte 3bet heet, vind ik minder geslaagd. De dame in kwestie donkt vervolgens precies zo’n deel van haar stack weg dat ze afgemeten kan reshoven op elk van mijn steals, hetgeen mijn leven net weer dat beetje zuurder maakt.

Zodoende kwakkel ik gaandeweg ik omlaag van de 8.000 startstack naar rond de 6K, als ik de enige speler aan tafel tref die jonger is dan ik en die enige agressiviteit tentoonspreidt. Ik heb vanaf de hijack een stealpoging gedaan met en deze jongeman heeft dat geflat vanuit de big blind, om vervolgens op een voor mij niet ongunstige flop naar me toe te checken. Ik voel alweer aan m’n vruchtwater dat de stampert mij met mijn lullige stackje maar al te graag all-in check-raiset met any two als ik hier een bijna-potbet van 1.2K afvuur. Dus als ik dat besluit te doen, moet ik ook bereid zijn om die move af te callen.

Een prima spotje voor een dubbel, oordeel ik, en als ik zijn push snapcall en hij schaapachtig laat zien krijg ik zowaar applaus voor mijn ongekende precisie, snelheid en durf. Geeft wel een beetje aan wat het niveau van de oudjes is als zo’n no-brainer al als heldendaad vereerd wordt – en als de beste man hier doodleuk een Qtje omgedraaid had was ik ongetwijfeld in hun door staar geplaagde ogen de donkey di tutti donkeys geweest – maar soit. Onder het motto “It’s never easy” turnt er nog even een waardoor ik een partij outs mag dodgen van heb-ik-jou-daar, maar de is gelukkig het schoolvoorbeeld van een blank (met dan wel dat verschil dat ie zwart is).

Met een jofele en above average 12K kan ik een beetje aan de weg timmeren. Ik pik her en der een potje mee, maar zie de blinds alweer omhoog kruipen richting 300-600 met een ante van 75. Met dertien tickets en nog zo’n 50 man in de running is mezelf in de prijzen folden andermaal geen optie. Ik zie alweer gebeuren dat ik rond plekkie vijftien strand, waarop ik thuis aan de mannen van PokerCity uit mag gaan leggen dat ik wéér gebubbeld ben. Gezien hun beperkte kennis van het pokerspel zouden ze zomaar kunnen denken dat het een soort ziekte is – en mogelijk nog besmettelijk ook – dus in gedachten zit ik zomaar ineens wekenlang met een Mexicaanse mondkapje op kantoor.

Enfin, zover komt het gelukkig niet, want niet veel later zie ik twee Poolse opa’s in early position respectievelijk openlimpen en flatten (waarna nog een andere speler all-in gaat voor minder dan een small blind). Ik vind in de big blind net even een mooie hand om deze domme plays mee af te staffen: . Ik maak er 3.000 van in de wetenschap dat de eerste strompelaar nog 5.5K behind heeft en dus een beslissing voor z’n toernooileven mag maken. Tot mijn verbazing flatcallt de man, en zijn minimaal even bejaarde buurman doet hetzelfde.

Gedrieën (of gevieren, gezien de auto-all-in) zien we floppen. Gunstig. De diepe zucht van opa #2 geeft al feilloos aan dat die het fold-knopje reeds heeft aangevinkt en ik vermoed dat wanneer opa #1 niks gehit heeft, hij alsnog zal folden ondanks zijn schamele 2.5K behind. Ik bevind me hier dus zomaar even in een prima spot om een forse pot op te pakken zonder showdown (op die tegen de ultrashortie na, maar da’s een klein deel van de pot). Ik bet 3K uit en krijg een instacall van opa #1. Stront aan de knikker: de man heeft en moet ik hier ineens een bona fide coinflip winnen, iets wat me sowieso zelden lukt (zeg maar, globaal gezien slechts in ongeveer de helft van de gevallen).

Ook nu valt het muntje weer de verkeerde kant op als de river een brengt en het (ironisch genoeg in de strijd met twee bejaarden) uitgerekend mijn persoon is die crippled raakt. Even mijmer ik over de mogelijkheid om in het poker naast een minimumleeftijd ook een maximumleeftijd in te voeren, opdat dit soort ten hemel schreiend slechte plays ons allen in de toekomst bespaard kunnen blijven. Maar ach, uiteindelijk is het natuurlijk alleen maar fijn dat dit type wrakhout zich ook nog gewoon in kan kopen. Alleen moeten ze dan wel zo snel mogelijk een verbod krijgen op het daadwerkelijk hitten van hun waardeloos gespeelde handen.

Niet veel later jets ik het erin met Aas-kutje en blijk ik zowaar voor te liggen tegen Koning-Tien… tot er natuurlijk een Koning turnt. Einde oefening. De aftocht wordt een ware walk of shame als ik op weg naar buiten Boudewijn Wubbels tegen het moeilijke lijf loopt, die het gore lef heeft mij de buitengewoon tendentieuze en suggestieve vraag “Hey GH, hoe gaat ie?” te stellen. Als die man nog eens wat weet; nu moet ik niet alleen opbiechten dat ik nog geen ticket hád, maar ook nog eens dat ik die ook niet ga krijgen.

De verwachte (en overigens terechte) hoonlach blijft uit: na wat bemoedigende woorden van zijn kant schuift Wubbels weer aan bij de ‘beer-game’ (lees: een niet al te serieus genomen potje poker aan de cashtafels) met onder meer Jorn Walthaus, Jasper De Weet, Idolaf de Zeeuw, Huubke Verdonschot en de toevallig in dit epistel al eerder ter sprake gekomen heer Van Baaaaaaaaavel. HHHermano en ik overwegen om nog even aan te schuiven bij deze dolle boel, maar de kleine uurtjes zijn reeds aangebroken en na zoveel geëmmer met die bejaarden heb ik toch een beetje het gevoel alsof ik een halve dag in de thuiszorg heb gewerkt.

Kortom: we hebben er de spreekwoordelijke Geer niet meer Goor en taaien af richting Sheraton, om daar in de lounge onder het genot van een biertje nog even terug- en vooruit te blikken. In de komende dagen komen er diverse landgenoten een deepstack toernooitje spelen – niet alleen alle hierboven genoemde spelers, maar ook de Groote Sint en een peloton groene Unibet-smurfen onder leiding van Horace Cohen. Nu ben ik destijds hoogstpersoonlijk verantwoordelijk geweest voor de pokereducatie van de heer Hermans en ik kan alleen maar hopen dat de man daarna exact genoeg heeft bijgeleerd om net effe dat ene plekje hoger te eindigen dan ik. Maar mocht dat niet lukken, dan weet u wie u de schuld mag geven.

Aan mijn aanmoedigingskunsten zal het echter niet liggen, want ik ben altijd al een betere railer dan speler geweest. Sowieso is er hier genoeg Nederlands toptalent aanwezig, dus de verwachtingen zijn weer eens hooggespannen. Hoe het afloopt? U hoort nog van me.

Bekijk hier de eerdere delen van Spek in Warschau >>