Spek in Warschau (deel 4)

Gerthein ‘Spekkoper’ Boersma is op bezoek bij de Unibet Open Warschau. Niet om te spelen, want dat is hem na zijn wanprestatie in Praag ten strengste verboden. Wel om te railen – en aangezien dat een activiteit is die een sterke gelijkenis vertoont met ‘niksen’, kan onze Spek dat als de beste. Dit is deel 4 van zijn verslag.

Als ik de voorgaande twee delen van dit magnum anus uitgetikt heb, arriveer in het Hyatt om te kijken wat is njauw bij de Nederlandse pokermannen. Marco en Tim van Team Unibet zijn dan alweer busto. Altijd hetzelfde met die groene gasten; nooit eens een keer een fatsoenlijke run. Als ik die Goddelijke Kale was trok ik subiet de stekker uit dat donk-Team, maar goed, wie ben ik.. behalve natuurlijk de bedenker, originator en algehele Charles Darwin van de hele operatie.

Ook Horace ‘vier big blinds’ Cohen is niet meer aan de pokertafel te vinden – althans, niet aan de toernooipokertafel. De Caribbean Stud tafel heeft daarentegen een goede klant aan de voormalig presentator van Poker Uncovered en omdat HHHermano, Unibet-Wouter en ondergetekende toch niks beters te doen hebben, voegen we ons bij hem. Dit is helemaal mijn game en een paar three-of-a-kinds later heb ik meer Zloty-bal op zak dan de gemiddelde Pool maandelijks krijgt bijgeschreven. Spek!

Terwijl ik hier loop te pwnen komt Boudewijn Wubbels aangewiebeld. Hij is out, maar noteert hier wel zijn eerste Unibet Open cash ooit. Hierdoor is de poor man’s Johnny Knoxville mij – AKA ‘nul-cash Boersma’ – lelijk voor, wat mijn bubble in Praag dus retroactief tot de grootste bad beat aller tijden maakt (een belletje naar het Guinness Book of Records bevestigt dit feit). Niettemin is het Wubx3 natuurlijk meer dan gegund; voor zover ik het heb kunnen volgen heeft de man een strak toernooi gespeeld… met name in de eindfase, waarin hij alle stacksizes van de hele zaal invoerde in de supercomputer die zijn hersenpan heet, teneinde telkenmale de perfecte beslissing te nemen op basis van het alom bekende ‘ICM-model’ (sic). (En dan te bedenken dat ik die laatste zin bijna had laten eindigen na ‘gespeeld’. Oh Boersma, you’re incorrigible!).

Door Unibet-Nataly worden alle Nederlandse en Belgische pokerjokers meegenomen naar een restaurant op chique, voor de broodnodige maagvulling. Het eten dat men hier serveert is heel behoorlijk binnen te houden, maar een tikkeltje bizar is wel dat men voor de frisdrankslurpers gewoon wat supermarktflessen en pakken cola en sap op tafel heeft geplempt. Bij de firma Michelin zouden ze er het hunne van denken, maar de doorsnee pokerende boerenlul (lees: Van Bavel) weet natuurlijk toch niet beter. Het gesprek komt dan ook al gauw op culinaire sterrententen, één van de vele (n)onderwerpen waar ik graag interessant over doe. Ik blijk mijn meerdere te moeten erkennen in zowel Horace als Grooto – laatstgenoemde gaat zelfs vlak voor kerst nog even naar mijn favoriete vreetschuur (De Librije te Zwolle) en ik ben niet te grootmoedig om toe te geven dat ik hier stikjaloers op ben; rond die tijd moet ik zelf immers genoegen nemen met een tripje naar het altijd saaie, altijd vervelende Las Vegas.

Gezelligheid kent echter toch z’n tijd als Unibet-Freddy mij koeltjes opbelt om te melden dat ik beloofd had nog wat commentaar te geven. “Dat doe je toch al?” merkt Horace op, doelend op mijn kritische kanttekeningen bij onder meer de trui van Unibet-Wouter, de broek van Jasper De Weet en natuurlijk het hoofd van Björn Van Bavel, maar ik geloof toch niet dat dit het soort commentaar is waar Vjezze Frederick om verlegen zit. Dus charter ik linea rectum een taxi naar het Hyatt om naast Olaf de Zeeuw aan te schuiven, teneinde de kijkbuiskinderen wereldwijd te verblijden met mijn verderfelijke stemgeluid.

Eenmaal arrivé zie ik dat de honneurs tot op heden waargenomen zijn door de naast Olaf gezeten Tatjana Pasalic, bekend van de wijd en zijd steeds vaker gebezigde kreet “Godverdomme, Tatjana Pasalic!”, dus dat De Zeeuw stiekem gebeden heeft voor een klapband mijnerzijds kan ik hem niet kwalijk nemen. Overigens hebben diverse lezers mij erop geattendeerd dat ik in de vorige stukjes de achternaam van deze dame verkeerd gespeld heb, hetgeen natuurlijk geen moer uitmaakt. Ik bedoel, uiteindelijk krijgt ze toch de mijne.

Afijn, nu kan ‘Tat’ – zoals ik haar, zijnde één van haar 3.227.538 facebook-vrienden, mag noemen – zich weer volledig richten op het doen waar ze goed in is: een beetje mooi wezen voor de camera’s (toevallig ook één van mijn eigen expertises trouwens, dus dat schept weer een band). Even later komt Tat alweer bij ons terug want ze wil dat Olaf en ik haar, voor een olijk Unibet-filmpje, gelijktijdig op de respectievelijke wangen zoenen. Alles voor de kijkcijfers, dus na enig onderhandelen over mijn gage stem ik, na lang wikken en wegen, toe. Het resultaat kunt u hieronder bewonderen – momentje 00:39. Het zal de oplettende kijker (en zelfs de onoplettende kijker) opvallen dat Tatjana op het moment in kwestie kijkt alsof ze het he-le-maal niet leuk vindt dat ze kusjes krijgt van de bald & de bountiful – ontegenzeglijk een Oscarwaardig staaltje acteerwerk, waar Meryll Streep nog een puntje aan kan zuigen! Die meid komt er wel.

Kusjesdag, kusjesdag, alles kan en alles mag!

Enfin, waar was ik? Oh ja, Tatjana Pasalic. Enige ogenblikken later keert de Kroatische schone wederom terug bij de commentaarbox, om ons even te melden dat ze richting het Unibet-feestje gaat. Dat is te zien: ze heeft zich omgekleed naar een strak lederen partyjurkje – ze maakt hiermee zeg maar de transformatie van levende naar dode koe compleet – dat passent bijzonder weinig aan de fantasie overlaat. In gedachten hobbel ik al achter haar aan de taxi in, als Olaf me er fijntjes op wijst dat er ook nog een of ander pokertoernooitje gaande is waarop wij geacht worden enigszins samenhangend commentaar te leveren. Oh ja, Unibet Open. ‘s Waar ook.

Ook best een dankbare klus hoor, want hoewel op dat moment inmiddels alle Nederlanders op één het strijdperk verlaten hebben, is de resterende jongeman – Tom Rademakers – een klasse vent die zich bovendien van een ministek heeft opgewerkt naar één van de chipvaders. Enige jammere is dat er bij tijd en wijle een volstrekt onverstaanbare Polak bij de commentaarbox langsloopt om mij en Olaf op agressieve toon duidelijk te maken dat… tja, your guess is as good as ours. De man vertoont een opvallende gelijkenis met Dr. Evil, tot en met de kale knar, het bizarre litteken en het nichterige pinkje aan toe. Wellicht denkt hij dat ik en Olaf respectievelijk Mini-Me en Fat Bastard zijn, dus in mijn beste Mikemeyers voeg ik hem respectievelijk een ‘Zip it’ en een ‘How ‘bout no?’  toe, maar dat mag niet baten. Security!

Met nog elf man in het veld geven mijn quasi-reisgenoten Mariosi en Hermano aan dat ze het cashgamen alhier wel gezien hebben en richting Enklava (zo heet die partytent) willen. Ik weet inmiddels hoe lang een bubble kan duren en met toestemming van Olaf en Freddy verlos ik de luisteraars van mijn timbre om eens wat gratis wodka te gaan scoren.

Het feestje in kwestie is er zonder meer eentje voor in de boeken. Met het oog op de Unibet Open Code kan ik er niet al teveel over kwijt – behalve dan dat Unibet-Wouter graag ijshockeyers met ijs bekogelt, pokeryugo een baas is, Horace Cohen een avonturier genoemd mag worden, het railen van Joeri Scheerhoorn in een club meer livestream-waardig is dan menig pokerevent, toernooidirectrice Ewa Kwiatkowska een aantal lang niet onaardige moves in huis heeft en ik verder nog in overleg met de twaalfkoppige jury tot een aantal party awards ben gekomen:

Slechtste danser: Dvk. Slechtste opmerkingen: Dvk. Meest jammere aanwezige: Dvk. Meeste levensjaren ingeleverd in één avond: Dvk. Grootste verspilling van gratis drank: Dvk. Witste haar: Dvk. Alweer een clean sweep dus voor de condor (foto), van harte!

Als het licht aan gaat loopt het tegen zevenen en kunnen de mannen met de langste adem richting Sheraton voor het ontbijt. Geheel per ongeluk raak ik op de valreep nog verwikkeld in een filosofische discussie over de very fabric of reality met onder meer Paulus Valkendandy en de maat van Yuri ten Bokkel. Navelstaarderigheden van het niveau ‘if the pope shits in the woods and no-one is around to hear it, is he still catholic?’ worden gelukkig bijtijds gecorrigeerd door wijze woorden van het kaliber ‘Hoe es op me die zever jonge’ van Van Baaaaaavel. Keeping it Riel, noemen ze dat. Meer dan de hoogste tijd (half negen des ochtends) dus, om met wat scrambled eggs in de maag op bed te gaan liggen.

Bekijk hier de overige delen van Spek in Warschau >>