Spek in Warschau (epiloog)

Gerthein ‘Spekkoper’ Boersma was op bezoek bij de Unibet Open Warschau. Niet om te spelen, maar om te railen. Na vier zwetsverhalen bespreekt hij in deze epiloog nog even kort de finaledag.

Op de ochtend van de finaledag heb ik een tegenslagje te verwerken – en dan doel ik niet alleen op het slaaptekort en drankteveel dat het wakker worden an sich al niet echt tot een pretje maakt. Aangekomen in het Hyatt blijkt mijn zolang in de persruimte gestalde laptop blijkt daar niet meer aanwezig te zijn. Door de schoonmakers geruimd als een kistkalf met BSE, zo laat ik me vertellen. Vóór ik daar achter ben heb ik echter aan het handje van Unibet-Wouter het hele Hyatt doorgelopen, een tafereel dat de besmuikte lulligheid heeft van een brugklasser die op z’n eerste schooldag z’n fietssleuteltje is verloren (ja, ik spreek uit ervaring en nee, dat jeugdtrauma heb ik nog niet verwerkt).

Niettemin ben ik nog vóór de aanvang van de finaletafel present, terwijl de meeste nachtbrakers (een term die in sommige gevallen behoorlijk letterlijk genomen moet worden) de snoozeknop maar weer een keertje in hebben gedrukt. Go me! Vermeldenswaardige uitzondering is Ten Bokkel, niet te verwarren met Van Bavel – want als laatstgenoemd lopend lijk de zaal binnenshuffelt zit de vijf alweer bijna voorin de klok en moet ie nog rennen om samen met HHHermano het vliegtuig te halen. Met z’n allen zetten we ons aan de rail voor het aanmoedigen van de aartssympathieke Nederlandse troef Tom Rademakers, maar als die in de allereerst hand met Koningen van Vrouwen verliest en zo van tweede in chips naar de onderste regionen dondert, vinden Horace, Unibet-Wouter en ikzelf er meteen geen reet meer aan. Laakbare mooiweerfans zijn we, ik weet het, maar de Studtafel lonkt!

De brushers en (vooral) dealsters zien ons gelegenheidstrio inmiddels al met lede ogen aanschuiven en weten al dat we weer een blik evergreens open zullen trekken waar je u tegen zegt. All singing, all the time! Ik weet niet wie ooit bedacht heeft dat casinopersoneel met naambordjes op dient rond te lopen, maar de man/vrouw in kwestie verdient een Nobelprijs, want zonder hem/haar hadden we nooit de meest mensonterend flauwe grapjes kunnen maken over onder meer Krystoff (“All I want from Krystoff… is a Royal Flu-hush!”) en Magda (“U wilt hier linksaf… Magda?”). Allemaal opmerkingen in de categorie Guess-You-Had-To-Be-There, dus ik zal ze u verder besparen. Ze zeggen wel eens dat lachen aanstekelijk werkt, maar wie dat bedacht heeft is vermoedelijk nooit in het Oostblok geweest want daar lijkt men volledig te zijn ingeënt tegen deze mogelijkheid – hetgeen de pret overigens allerminst drukt.

Er begint om 18:00 nog een €250 side-eventje en Horace en ikzelf hebben daar wel oren naar. Per toeval loten we dezelfde tafel dus dat belooft gezellig te worden… ware het niet dat ik al in één van de eerste handen zo’n tweederde van mijn stack wegkukel en gezien de rappe blinden dus mijn toevlucht moet nemen tot het betere ram- en duwwerk. Dit gaat enige tijd goed, totdat er vier limpers voor me zitten die elk een big blind van 300 betaald hebben en ik kan pushen voor 2K vanuit de big blind met . Appeltje-eitje zou je zeggen, ware het niet dat de middelste limper zomaar even blijkt te hebben zitten en ik deze confrontatie op onverklaarbare wijze niet win omdat de dealer zo flauw is om louter blanks op tafel te toveren. Geveld door Het Nieuwe Poker, dus. The irony.

Dan maar weer de gouden combi – Tom railen terwijl we Stud spelen – met Unibet-Wouter en (na enige tijd, als ook hij bust in het sideevent) Horace Cohen. De Unibeatles zijn weer compleet en dat mogen Magda, Krystoff en alle anderen weten. Van Queen tot Sir Mixalot en van Lady Gaga tot Justin Timberlake: ons repertoire is breed en wordt alleen maar breder naarmate men ons meer gratis baco’s in de mik giet. Wat ook bijdraagt aan de feestvreugde is dat ik wederom een fucking schitterende run of cards heb, met de ene straight na de andere flush. Van dat railen moet u zich verder niet al teveel voorstellen, meer dan ons af en toe omdraaien en “Ship it!” roepen doen we niet, maar soit, we zijn er tenminste! Als Tom uiteindelijk strandt op plek #4, felici-condoleren (het blijft dubbel, dat toernooipoker) we hem hartelijk met zijn ship van zo’n halve ton.

Ik trakteer mijn medezangers op een à la carte’tje in het Hotel Restaurant (minste wat ik kan doen na die belachelijke upswing), alwaar we op zeker moment uitgebonsoird worden omdat het al tegen middernacht loopt. Een prima reden om de hele boel maar eens af te sluiten. Het is allemaal weer mooi geweest.

Vlak voor het instijgen krijg ik nog een sms’je van Van Bavel, die kennelijk de eerste vier delen van Spek in Warschau heeft doorgebladerd. Hij brengt zijn complimenten over en bedankt me hartelijk voor het demoniseren van zijn persoon. Een positieve verrassing: wie had er nou gedacht dat die man gewoon alfabeet is? Mededeling voor de vele gevaarlijke gekken die Riel telt: Van Bavel recyclet alleen zijn eigen flauwe grappen, maar verder vormt hij een clear & present danger voor milieu en samenleving. Dat u het weet!

Enfin, genoeg van dit alles. Een geWarschau’d mens telt voor twee, zeggen ze, maar ikzelf voel me na een bezoekje aan deze knotsgekke stad eerder gehalveerd dan double-up. Het was het waard. Mijn hartelijke dank aan iedereen van de firma Unibet voor het in elkaar draaien van wederom een meer dan geslaagd event, voor alle voornoemde pokerjokers – in het bijzonder Wubbels, Dvk en die lange uit Riel – die zo sportief hebben gereageerd op mijn afkeurenswaardige flauwekul en aan Tatjana Pasalic, gewoon omdat ze bestaat. Spreek u allen later. Veel later.

Bekijk hier de overige delen van Spek in Warschau >>