Spekkoper – De Ballade van een Bubble Boy (deel 1)

Net als je denkt eindelijk af te zijn van dat eeuwige geëmmer over die vermaledijde Unibet Open in Tsjechië, komt Gerthein ‘Spekkoper’ Boersma nog even op de proppen met een epos waar Paris Hiltons hondje geen brood van lust. Volgens zijn psychiater is het zeer therapeutisch om het door hem in het Praagsche opgelopen trauma van zich af te schrijven, dus daar valt hij u gaarne mee lastig. Het is weer lachen om niet te huilen! Vandaag deel 1: MBFN – The Rise of Spek.

***

Kom, we gaan eens naar Praag om een kaartje te leggen.

Om te voorkomen dat ik weer het vliegtuig zou missen, werd besloten de automobiel te pakken. Ninjajos achter het stuur, dan weet je tenminste zeker dat als je heelhuids aankomt, je je eerste coinflip al gewonnen hebt. De man stopt alleen af en toe om te tanken/roken/een aftandse benzinepomp-bockworst weg te hakken (niet noodzakelijkerwijs in die volgorde) dus dat schiet lekker op. Ikzelf kan lekker wegdommelen en voor ik het weet open ik de ogen in het centrum van Praag, alwaar de minst onopvallende ninja ter wereld verward om zich heen zit te koekeloeren op zoek naar het hotel. Lekker wakker worden. De man toont zich blij als een kind dat een schattig konijntje ziet hupsen, wanneer hij de toko in kwestie spot: “Hiltón! Hiltón!” Twee keer afslaan en daar zijn we.

Na een korte powernap en wat begroetingen van de nodige Unibobo’s is het tijd om vast te kijken of we kunnen presteren, jongen. Er wordt een filmpje opgenomen dat volgens de kritieken zijn weerga niet kent. Ach ja, je doet je best hè. Toch moet ik de kanttekening plaatsen dat dit niet helemaal de eerste keer is dat een Nederlandse pokersite zich aan een parodie waagt: bij de afgelopen Master Classics kwamen onze conculega’s al met een vlijmscherpe satire op de PokerCity livestream – de titel, als ik het wel heb, was De Steek Onder Water met Malika Pater. Maar pin me daar niet op vast, want mevrouw Pater kennende kan hier ook een lap rundvlees bedoeld zijn: Steak Au Bain Marie. Heerlijk met wat à point gekookte roseval aardappeltjes en een truffelsausje. Ik dwaal af.

We eten en drinken her en der eens wat in dit etablissement – zo proeft Ninjajos van de locale delicatesse Milka Wafelini, die hij uit de minibar trekt. Dat mag overigens meteen een spijtkrijger van formaat heten, want hoewel de reisgidsjes ons beloven dat Praag qua prijspeil één van de allergoedkoopste hoofdsteden van Europa moet zijn, is iemand kennelijk vergeten om de familie Hilton van die wetenswaardigheid op de hoogte te stellen: ik betaal hier rustig een omgerekende zes euro voor een lullig glaasje (niet-verse) jus d’orange. Ach ja, Tinkerbell moet ook eten en dat mormel blieft vermoedelijk geen C1000 brokkenmix.

Om alvast een beetje in te kaarten nemen we plaats aan de 50-100 game (leuk om een keer te zeggen, maar in fatsoenlijke valuta gaat hier om €2-€4), waar Ninjajos in rap tempo vijf locale mille aan bad beats weet te incasseren (hij krijgt het geld erin met AA op een Q98 board tegen JJ en ziet een T turnen). Ikzelf begin rampzalig als ik probeer een forse bluf te zetten tegen naar wat later de grootste callingstation van Oost-Europa blijkt te zijn (SPOILER: dit lukt niet), maar ik kom aardig terug en mag +1.000 (veertig hele euro’s) winst noteren. Daar kunnen we weer een biertje van drinken… en ook niet veel meer dan één.

Na een borrel met de Unibet boys & girls in de Skybar (gelukkig op kosten) is het tijd voor nachtrust. Er moet de volgende dag immers een toernooitje gesnoten worden. Ondanks het gesnurk van Mister Wafelini pak ik genoeg uurtjes mee om fris en fruitig aan dag 1A te kunnen beginnen.

Hiltón! Hiltón!

DAG 1A

Spelers en railers druppelen binnen en het is een olijk weerzien met dezen en genen. Ik ontwaar het hoedje van Partyboy, het Rehab-petje van Rob Strong en Daaf Wolters in zijn gebruikelijke zwarte t-shirt, met opdruk van een obscue boze-schreeuwende-mannen-met-baarden-band. Al herken ik Pieter de Korver in eerste instantie niet omdat hij geen champagnekoeler onder zijn arm heeft. Er doen lekker veel Nederlanders mee en ik verneem dat het aan menig tafel gezelligheid troef is. Dat geldt echter bepaald niet voor de mijne: een peleton stuurs voor zich uit kijkende Scandinavische serieuzo’s, met als enige bekende gezicht dat van Jan Olav Sjavik – en laten we wel wezen: deze Noorse Slavink staat nou ook niet bepaald te boek als het grootste fuifnummer in the game of poker.

Naast een glimlach van mijn tafelgenoten laat ook de eerste winnende hand van Spekkoper nogal op zich wachten. Even overweeg ik het Guinness Book of Records te bellen, want waarschijnlijk is er nimmer zo vaak binnen een uur 9-5 offsuit gedeeld aan dezelfde spelert. Maar goed, van folden is nog nooit iemand snel arm geworden en elk nadeel heb ze voordeel. Immers: voor Partyboy is het een gevalletje ‘grand opening, grand closing’ als ik de beste jongeman alweer zie afdruipen omdat hij een prachtdraw flopt en zichzelf vervolgens naar eigen zeggen richting een wat onhandige semi-bluf levelt. Dan kun je toch beter een schier oneindig lijkende reeks Dolly Partons de muck in mieteren.

Na de eerste mini-pauze begint mijn spel een stuk beter te lopen (vergelijkbaar met de schilderijen van Rob Scholte nadat hij dat zelf niet meer kon). Ik kom er namelijk achter dat al die nors kijkende Noorderlingen gewoon folden als je maar een paar keer hard op een pot hoest. “Als Unibet, doe ik het wel!” zou Sander Foppele zeggen en ik ben het op pokertechnisch gebied niet altijd eens met deze sympathieke soapie annex miskende kunstschilder, maar aan deze tafel is betten op elke sign of weakness overduidelijk de beste strategie. Ik schaam me bijna voor het gemak waarmee ik potten oppak. Floaten met middle pair is ook geen enkel probleem, omdat het afvuren van een tweede barrel steevast betekent dat de speler in kwestie een near-nut hand onder de cardprotector heeft liggen en er in elk ander geval rustig naar de river gecheck-check-checkt wordt, waarna mijn paartje in de meerderheid van de gevallen doodleuk good blijkt. “You are one sick puppy”, aldus een Deense mijnheer die vol ontzag is over mijn flopcall-checkdown lijn met A6s op een KT6 board. Als de beste man dat al ballsy play vindt en daar openlijk kond van doet, dan kan hij het niet kwalijk nemen als ik voortaan in 100% van de gevallen zijn blind aanval. Immers, als ik ergens niet graag een dief van ben, dan is het van mijn eigen portemonnee.

Overigens run ik in de handen dat het wél tot een showdown komt ook meer dan lekker. Zo meent een geinponem dat het +EV is om een trips tot de river te slowplayen en pas all-in te betten als daar net mijn straightdraw is doorgekomen. Even later committeer ik mezelf preflop met KQs tegen de AQ van een supershortie om doodleuk JT9 te zien floppen. En op zeker moment mag ik zelfs tot mijn vreugde vaststellen dat geflopte flushes wel degelijk bestaan, in weerwil van wat ons aller pokergandhi altijd roept op het forum (of deze pokergandhi zelf wel bestaat is overigens vers twee). Voor ik het weet sta ik op een alleszins schappelijke 20K aan chips, toch al gauw 6K boven average.

In de dinnerbreak loop ik Boudewijn Wubbels tegen het moeilijke lijf. Unibet heeft tussen ons, concurrerende UO-verslaggevers van het eerste uur, een geinig last longer sidebetje georganiseerd: liefhebbers kunnen geld inzetten op ofwel ondergetekende bleekscheet, ofwel de poor man’s Johnny Knoxville van PokerNews Magazine. De beste man heeft net de Kroatische pokerbabe Tatjana Pasalic naast zich aan tafel gekregen, alom bekend van het fameuze gezegde “Godverdikkeme, Tatjana Pasalic!” en hij denkt mij daarmee te kunnen aftroeven – op zich geen gekke gedachte aangezien ik Jan Slavik niet zo snel de cover van FHM zie sieren – maar als hij hoort hoeveel chips ik in mijn stack heb staan vergaat hem het grijnzen en beseft hij dat het aanklampen is.

Om onverklaarbare redenen wordt onze tafel tijdelijk tot ‘tv-tafel’ gebombardeerd, niet echt iets wat ik zou willen aanraden als ik Unibet was en toch meer kijkers op de stream zou willen scoren dan een documentaire over drogend behang. Maar soit, als ik mijn fifteen minutes of fame mee kan pikken dan laat ik dat natuurlijk niet. Leuk voor de mensen thuis is dat ik hier fijntjes door kan gaan met mijn ‘stampen waar mogelijk, monsters oprapen waar nodig’-game. Op zeker moment schijnt één van de commentatoren mij zelfs te bestempelen als beste speler aan tafel, een feitje dat ik, nadat het mij per ongeluk ter ore komt, de rest van de week natuurlijk met smaak vertel aan alle aanwezige medepokeraars, al was het maar om te kijken of ze hun lachen in kunnen houden (SPOILER: dit lukt niemand).

De regie grijpt begrijpelijkerwijze de eerste de beste mogelijkheid aan om de tv-tafel door te rouleren richting een groepje personen dat gemiddeld gezien niet speelt alsof ze ergens halverwege het vorige decennium zijn komen te overlijden. Als mijn tafel vervolgens echter opgebroken wordt mag ik me door een gelukkige loting alsnog bij de nieuwe tv-tafelers voegen, naar mijn mening uiteraard volkomen terecht. Ik zie nog net hoe het Poolse antwoord op Gordon, de knalroze rocker Michael Wisniewski, de tafel afgekeild wordt en dat lijkt me een mooie cue om hier vanaf heden de Grote Spekkoper Show van te gaan maken. Immers: u vraagt wij draaien en ik ben nu eenmaal een slaaf van mijn eigen succes.

Godverdikkeme, Tatjana Pasalic! Udati za mene!

Al gauw maak ik een mooie binnenkomer door met AQs een 3bet te maken die, doordat ik de betgrootte van de initial raiser verkeerd inschat, net iets meer dan mini is. Gelukkig wordt het feit dat een min3bet in deze spot werkelijk een ten hemelschreiend slechte play is, verbloemd door de domheid van de raiser zelve. Deze Portugese waterhond meent namelijk dat mijn reraise helemaal niet legaal is, omdat hij minder dan een verdubbeling van zijn raise inhoudt. Dit terwijl een raise ter grootte van het bedrag waarmee hijzelf de big blind vermeerdert natuurlijk al oké is. Omdat deze figuur dit ettelijke minuten weigert in te zien neemt de sfeer aan tafel zienderogen af. Van die momenten waarop je de Schepper vervloekt dat Hij je slechts twee middelvingers heeft meegegeven. Als de brilsmurf in kwestie eindelijk geïrriteerd zijn protest staakt en demonstratief kriegel de paired flop checkt, weet ik zeker dat hij zo snel mogelijk van deze hand af wil zijn en wie ben ik om hem die kans te ontnemen? Een simpel c-betje blijkt inderdaad alweer voldoende om dit niet onaanzienlijke potje op te pakken. Ik tik hier een heerlijke 50K aan en neem me voor om meer handen te misplayen, als het dan toch zo afloopt.

Die kans krijg ik niet veel later, als ik resteal vanuit de big blind met KQ. Prompt krijg in een flatcall en op de AT6 flop zit ik niet te schateren. Ik besluit te checken, waarop de Fransoos in kwestie een dermate laf cbetje afvuurt dat ik het niet aan het massaal aan de livestream gekluisterde publiek kan verkopen om hier níet te check-raisen. Na heel lang aarzelen maakt de man een flat-call die toch wel heel sterk impliceert dat hij hier een zwakke Aas speelt en die hem in feite committed maakt om ook op de turn af te callen… maar gezien zijn getergde blik ontstaat in mij het ietwat naïeve plannetje om hem toch maar van zijn made hand af te duwen met een welgeplaatste all-in frontbet op de turn. Mocht hij de call maken dan heb ik toch al gauw 4 outs, dus veel meer dan een pure bluf is dit niet, maar je moet toch wat verzinnen om het spelletje voor jezelf een beetje leuk te houden. Op de totale blank die de turn is push ik subiet en het feit dat de man onbedaarlijk lang moet nadenken maakt dat ik mezelf ervan kan overtuigen hier toch niet zo’n heel dramatische play te hebben bedacht. Uiteindelijk perst hij er echter alsnog een call uit met zijn instacallwaardige AJ (flauw van die man dat hij weer net één van mijn toch al schamele outs in handen moet hebben) en ik river hem niet. Dit geintje kost me op de valreep van de dag bijna de helft van mijn stack. Zó geen zin in, dit.

Dan maar weer luckboxen. Als ik UTG AK vind en een raise naar ruim 3 BB maak (vrij fors in dit stadium, maar laat de goegemeente maar betalen hoor, voor het voorrecht om in positie tegen me te spelen), denkt de man op UTG+1 heel lang na voordat hij zijn stapeltje naar het midden schuift. Snapcall zou je zeggen, ware het niet dat de man direct achter hem óók all-in gaat. Deze figuur is echter shorter dan short, dus als ik van hem verlies maar van UTG+1 win, draai ik nog meer dan break-even. Het zou alleen jammer zijn als meneer UTG+2 wat van mijn outs opvreet, wat inderdaad het geval blijkt te zijn als ik call en tegen respectievelijk 99 en KK blijk te zitten. Dan lijkt het me het beste als ik maar gewoon een Aas flop en zo gezegd zo gedaan: zo vlak voor het einde van het laatste level zorg ik er toch maar mooi even voor dat twee heren op dag 2 lekker kunnen uitslapen en koop ik weer voor zo’n 55K aan puur, knisperend spek.

De pokerdag zit er dan op en de avond wordt afgesloten in een Praagse danstent waar Germ Sikma en Ruben van der Meer een wedstrijdje paaldansen op de dansvloer brengen, terwijl de verzamelde club Nederlanders zich onder toeziend oog van de Goddelijke Kale AJSoprano tegoed doen aan alcoholische versnaperingen alsof het niks kost… wat overigens ook zo is in deze spotgoedkope toko. Terug in het hotel is het Ruben die de gulle gevert uithangt door niet alleen ons, maar ook allerlei wildvreemden dure glaasjes te drinken naar keuze aan te bieden in de altijd gezellige hotelbar. Hij meent de hele rataplan op zijn kamernummer te hebben gezet, maar dat blijkt tegen te vallen als er vervolgens om 7 uur des ochtends op mijn hoteldeur geklopt wordt, net op het moment dat ik voornemens was in een rigoureuze REM-slaap te sukkelen. Of ik even wil tekenen voor de drankjes in de hotelbar, want dat is de heer Van der Meer ‘vergeten’. Dat heb je met die BNers, die doen na verloop van tijd niet meer aan handtekeningverzoeken. Of de man moet gewoon gedacht hebben: “Lama.” Hoe het ook zij, ik mag voor een klein kapitaal aan pivo’s en baco’s afrekenen teneinde deze kleine kredietcrisis op te lossen, alvorens ik eindelijk de ogen mag sluiten.

Tot zover deel 1. Kunt u niet wachten op de afloop? Terecht. Klik hier om alvast deel 2 te lezen!