Strategie: Informatie-raises in No Limit Hold’em

Er zijn talloze redenen om te raisen in No Limit Hold’em: voor value (om afbetaald te worden door een slechtere hand), als bluf (om een betere hand te laten folden), om draws te laten betalen, om een slechte speler te isoleren, of om je tegenstanders op het verkeerde been te zetten. Eén reden die daarnaast vaak genoemd wordt, is raisen voor informatie. Spelers die deze reden noemen willen ‘weten waar ze staan’ in een hand en redeneren doorgaans dat hun opponent zuiverder zal reageren op een raise dan op een call. Zodoende verschaft een raise – en de respons van de tegenstander op die raise – hen exact die informatie die ze willen hebben.

Meer ervaren spelers weten echter dat raisen voor informatie, zeker in No Limit Hold’em, slechts in zeer weinig situaties winstgevend is – en dus dat het vergaren van informatie op zichzelf vrijwel nooit voldoende reden is om te raisen. Ben jij een No Limit Hold’em speler en een notoire informatie-raiser, dan wil ik je in dit artikel graag van die verslaving afhelpen.

Om uit te leggen waarom informatie-raises meestal niet correct zijn, geef ik de richtlijnen voor de situaties waarin ze wél correct zijn. Ten eerste moet de informatie die middels de raise wordt verkregen relevant en bruikbaar zijn. Ten tweede moet deze informatie accuraat zijn. En ten derde moet deze informatie op geen enkele andere (goedkopere) manier kunnen worden verkregen. Situaties waarin aan alle drie deze voorwaarden voldaan wordt zijn enorm schaars. Ik zal elke richtlijn even toelichten.

Let wel: in sommige van de onderstaande voorbeelden kan raisen evengoed de beste play zijn (bijvoorbeeld omdat value-raisen correct is tegen een losse speler). Ook kan het vergaren van extra informatie een heel nuttig ‘neveneffect’ zijn van een raise die je hoofdzakelijk om andere redenen maakt. Het gaat mij hier slechts om te illustreren dat deze raises puur als informatie-raise in zeer weinig situaties de moeite waard zijn.

1. De informatie moet bruikbaar zijn

De eerste voorwaarde voor een correcte informatie-raise is, uiteraard, dat de informatie die je vergaart gebruikt moet kunnen worden om in het vervolg van de hand extra winstgevende (of verliesbeperkende) beslissingen te maken. Er zijn echter talloze situaties waarin deze informatie, hoe accuraat ook, je nog geen stap verder helpt.

David Sklanksy en Ed Miller geven in hun onvolprezen boek No Limit Hold’em: Theory and Practice een hypothetisch maar duidelijk voorbeeld: stel dat je tegenstander voor je all-in gaat voor $100 en jij mag voor een x bedrag zijn hand bekijken voordat je besluit om te callen. Betrouwbaarder kan je informatie niet zijn! Maar als jij pocket Azen in je hand houdt, is de vergaarde info evengoed geen cent waard: je zult immers toch altijd callen.

Hoewel deze exacte situatie zich nooit zal voordoen, zijn er genoeg analoge situaties denkbaar waarbij een raise je geen bruikbare informatie oplevert. Dit gebeurt veelal als je pot-committed raakt door je informatie-raise. Stel, je hebt in een $0,50-$1 met J=h T=h preflop een raise gecalled en je opponent bet $10 uit op een pot van $10 en een flop van J=c 7=d 8=h. Je vermoedt dat hij c-bet en weet dat je tegenstander alleen een raise zal callen of reraisen wanneer hij wel degelijk een overpair of AJ/KJ heeft. Je raiset naar $30 en je opponent pusht… voor slechts $80 totaal. Je moet nu $50 bijcallen op een pot van $120 en krijgt dus bijna 2,5:1 pot odds. Met tussen de 7 en de 12 outs tegen de range van je tegenstander heb je dus een automatische call. Het zodoende creëren van je eigen odds kan de bedoeling van raisen niet zijn, en is op de lange termijn zeker geen winstgevende play.

2. De informatie moet accuraat zijn

Het feit dat met raises verkregen informatie doorgaans niet eens accuraat is, is een belangrijke reden dat deze plays zo discutabel zijn. Wanneer een speler preflop alleen 4bet met Azen, dan kan een 3bet voor informatie met Koningen vanzelfsprekend heel nuttig zijn. Maar goede tegenstanders zullen hun spel varieren, waardoor hun handrange stukken breder is dan hun actie in eerste instantie suggereert. En zelfs weak-tight spelers zullen je af en toe verrassen met een onverwachte play. Het is, kortom, maar de vraag of jouw duurbetaalde read wel klopt.

Dit overkwam een vriend van me niet al te lang geleden nog aan een pokertafel in Las Vegas. Preflop had hij pocket Jacks in positie ge3bet en hij kreeg alleen een call van de oorspronkelijke raiser. De flop kwam QT4 rainbow en zijn c-bet werd gecheck-raised. Hij besloot hierop te 3betten, waarop zijn tegenstander all-in schoof. Hoewel de pot odds natuurlijk redelijk gunstig waren na deze actie, leek het er zo sterk op dat de shovende speler JJ crushed had dat de Jacks de muck ingingen. De man in kwestie had echter J9, voor een semi-bluf op een open-ended straightdraw.

Je kunt erover discussiëren of deze fold al dan niet correct is (als de tegenstander hier alleen pusht met óf een sterke made hand óf een sterke draw, dan kan – afhankelijk van de precieze stack- en betsizes – folden alsnog goed zijn, omdat deze flop slechts één sterke draw mogelijk maakt). Maar het punt blijft dat deze 4bet tegen de verwachting in toch heel wat anders representeerde dan alleen een near-nut hand.

Dat geldt al helemaal wanneer je tegenstander zelf een goede handreader is en door heeft dat jouw raise misschien wel bedoeld is om informatie te vergaren. Daarmee laat je immers doorschemeren dat je zult folden op een reraise, waarmee je een oplettende opponent een vrijbrief geeft om je van je hand af te zetten. En dat is een reëel risico van informatie-raises tegen goede spelers.

3. De informatie moet niet goedkoper te krijgen zijn

De misser die veelvuldige informatie-raisers doorgaans maken, is dat ze de informatie die ze krijgen niet goed kwantificeren. Het vervolg van het voorbeeld van Sklansky en Miller is wat dat betreft verhelderend: heb je geen Azen maar Koningen preflop en gaat je opponent all-in voor $100, dan is het wel degelijk nuttig om hem iets te betalen om zijn hand te mogen zien en daarmee geld te besparen wanneer je Azen te zien krijgt. Maar hoeveel?

Wanneer je weet dat je tegenstander alleen pusht met 99+, AQ en AK, zal je opponent slechts in 11% van de gevallen Azen laten zien, dus in 89% van de gevallen heb je hoe dan ook een call. Ik zal de exacte berekening achterwege laten, maar Sklansky en Miller komen tot de conclusie dat het bekijken van de hand van je opponent in deze situatie uiterlijk $7,04 mag kosten.

Nu is de meeste informatie in No Limit Hold’em een stuk moeilijker te kwantificeren, maar het staat vast dat beginnende spelers veel te makkelijk te veel betalen. Vaak zie ik bijvoorbeeld dat iemand in een $1-$2 game met AJs op een pot van $20 een potbet raiset naar $100, puur om erachter te komen of zijn TPTK nog goed is op een J-hoge flop. Los van het feit dat je nu alleen actie krijgt van handen die je beat hebben, moet dat geld toch wijzer te investeren zijn. Immers: als je op de flop callt en daarna nog eens een potbet callt op de turn, ben je minder duur uit. Als je opponent daarna nog een keer doorbet op de river, heb je voor evenveel geld waarschijnlijk een accurater beeld van zijn handrange én heb je de kans om je hand nog te verbeteren (wie weet brengt de river een derde J of runner Flush). Of wie weet krijg je wel een gratis showdown, en weet je dus voor hetzelfde geld écht zeker dat hij niet blufte. Hoe dan ook zul je, heads-up in positie, meestal nog genoeg te weten komen op de turn en/of river zonder daarbij de draconische maatregel van de mega-raise aan te hoeven grijpen.

Zeldzame gevallen

Uit het bovenstaande blijkt dat situaties waarin informatie-raises je wél geld opleveren, zelden voorkomen. Om aan de eerste voorwaarde te voldoen, moeten de stacks al behoorlijk diep zijn; als je al snel committed bent heb je minder aan informatie dan wanneer je een diepe stack moet beschermen tegen een mogelijke monsterhand. Om aan de tweede voorwaarde te voldoen, moet een tegenstander heel voorspelbaar spelen: je moet zijn range heel goed kunnen afbakenen aan de hand van zijn reactie. En juist tegen voorspelbare spelers kun je vaak prima op andere manieren aan diezelfde informatie komen, bijvoorbeeld door te flat-callen en te kijken hoe men doorspeelt tijdens de volgende inzetronde. Wanneer er dus aan voorwaarde #2 voldaan is, wordt voorwaarde #3 al snel overschreden.

Toegegeven: er zijn wel degelijk opponenten met een hele specifieke ‘informatie-leak’, bijvoorbeeld omdat ze nooit 4betten zonder de nuts maar anderszins – met calls, raises en 3bets – wél tricky uit de hoek kunnen komen. Tegen dat soort figuren kun je af en toe kiezen voor een (re)raise die hen ertoe beweegt hun hand weg te geven. Maar dit is een bedreigde diersoort, die je te zelden tegenkomt om veelvuldig informatie-raisen rendabel te maken. Eigenlijk hoef je dus maar één ding te onthouden: informatie-raisen is bijna altijd slecht voor je bankroll, en iets wat je liever te weinig dan teveel doet.