Terwijl een groot deel van pokerend Nederland zich in Las Vegas laat trakteren op wodka’s en lapdances, gooide EPT-kampioen Pieter de Korver het over een andere boeg: hij beklom de Alpe d’Huez, voor het goede doel. PokerCity sprak met hem over zijn bijzondere ervaringen op de berg en de rol die poker nu in zijn leven speelt. En: reist Pieter nog af naar de WSOP?
Onder de 8.000 Nederlanders die dit jaar afreisden zat een voor ons wel heel bekende naam: Pieter de Korver. De 29-jarige Fries, bekend van zijn overwinning tijdens de EPT Grand Finale in Monaco in 2009, ging in een vijfkoppig team de uitdaging aan. Hij worstelde en kwam tweemaal boven. De term ‘held’ wordt in de pokerwereld al snel uitgedeeld – daarvoor hoef je niet veel meer te doen dan een spitsvondige reply te tikken op een willekeurig forum – maar in verband met deze prestatie mogen we die best toepassen op Pieter de Korver.
Pieter, allereerst: respect voor je prestatie daar in Frankrijk. Best een groot contrast natuurlijk, met de andere Nederlandse pokeraars die in Vegas feest zitten te vieren. Hoe is dit idee ontstaan?
Klopt! Ja, het is eigenlijk vorig jaar ontstaan als idee van mijn vriendin Petra. Zij werkt bij FNV Bondgenoten en een collega van haar die veel fietst zei: Is dat niet wat voor jou, om deel te nemen aan deze mega-actie? Voor jezelf is dat goed, en voor het goede doel – KWF kankerbestrijding – natuurlijk ook. Ik fietste toen al veel, samen met haar, dus zo ontstond het plan om mee te doen met een leuk groepje. Uiteindelijk zijn we met vijf man gegaan, als het Watter team.
Want je was sowieso ook al op zoek naar een sportieve activiteit?
Absoluut, het leek me heel goed om weer fit te worden, ook een beetje omdat we rond die tijd net in Vegas waren toen dit idee ontstond. Fitness en zo deed ik al wel, maar dat pakte me niet. En dit was iets, daarvoor móest je je wel voorbereiden. Er waren meer fietstochten hier in Friesland die daar mooi in pasten: 
de Elfstedentocht, de Elfmerentocht. Dus ja, eind vorig jaar hebben we het besloten. We zijn toen begin dit jaar naar Nieuw-Zeeland toe geweest en daar eigenlijk al begonnen met wat bewuster om te gaan met eten, veel water gaan drinken en sporten. Eenmaal terug in Nederland werd het weer hier beter en toen begon het fietsen, het trainen.
Maar dan train je dus in het vlakke Nederland… voor een steile klim!
Precies! We zijn om die reden nog speciaal een weekend naar Maastricht geweest, om daar in de heuvels en bergen te fietsen. We zijn nog een keer de Holtenberg op geweest (in Overijssel, red.), die heeft een elf-procentje… Maar ik kan je zeggen, toen ik die bergen voor het eerst zag dacht ik: Oh mijn god, dit is wel heel andere koek! We waren er wel al op 2 juni in Les Deux Alpes, waar we een huisje hadden, dus we hebben daar we nog wel kunnen oefenen. Maandag deden we een stuk van 9 kilometer in Les Deux Alpes gedaan… en toen merkte ik wel: Holy shit, dit is wel heel anders! We hebben die Elfstedentocht gedaan van 240 kilometer, echt met twee vingers in de neus, dus toen dat stukje dacht ik: Jeetje, ga ik hier al kapot?
Dus toen moest je je verwachting wat bijstellen?
Ja maar goed, we dachten ook: we zullen het wel meemaken. We hebben bewust niet meer gefietst tot die woensdag. Dinsdag heb ik nog wat vrijwilligerswerk gedaan. En toen zijn we die woensdag vroeg daarheen gegaan, het regende op weg ernaar toe nog behoorlijk. Maar toen we richting start reden werd het al rustiger, toen miezerde het nog een klein beetje en toen we startten was het gestopt met regenen. Perfect, al was de weg wat nat.
En uiteindelijk zijn jullie twee keer de berg opgeweest?
Ik wel ja, de eerste keer deed ik er 1 uur en 32 minuten over, wat best een prima tijd was. En de tweede keer, tja, ik heb ‘m toen op karakter wel uitgefietst… Maar toen begon er wel een blessure op te spelen. Bij die Elfstedentocht ben ik gevallen en toen heb ik de aanhechting achter m’n knie beschadigd. Bij die tweede klim voelde ik dat ineens weer, toen ging ik echt kapot. Uiteindelijk deed ik er een half uur langer over, 2 uur 3 minuten. Boven naar de fysio gegaan en die zei: Verstandiger om nu niet meer door te gaan.
Was dat een teleurstelling voor je? Want het heet Alpe d’HuZes, mikte je eigenlijk op zes keer? Al heb ik begrepen dat alleen echte sporters dat eigenlijk redden.
Ja dat klopt, dat is voor de volledig getrainde bikkels die ook wat meer berg-ervaring hebben. Dus dat was niet ’t doel voor ons team, we hadden ons wel opgegeven voor de Alpe d’HuZes maar daarvoor waren we in eerste instantie uitgeloot. De belangstelling was namelijk supergroot. Maar we konden terecht op de Alpe d’HuZus-dag, de woensdag. Dan kun je maximaal maar vier keer, want je begint pas om 10:00 in plaats van 4:30 ’s ochtends. Dus qua tijd had dat gekund, één van mijn teamgenoten heeft de vier keer ook net kunnen halen, maar goed dat is ook echt een atleet. Ik had het qua tijd nog wel kunnen redden om ‘m een derde keer te beklimmen. Dat mocht als je vóór 16:00 beneden was en ik was rond 15:00’en voor de tweede keer boven; je bent in een kwartiertje 
beneden dus dat had gekund. Maar vanwege die blessure heb ik dat dus niet gedaan en een vierde keer had ik dus sowieso niet gered. Maar ik ben zeker tevreden met m’n prestatie.
Smaakt het naar meer? Ga je volgend jaar weer meedoen?
Het smaakt zeker naar meer, er volgt ook zeker een volgende keer. Of dat meteen volgend jaar is, dat weet ik nog niet. Maar het is zó bijzonder. 25.000 Nederlanders waren er, waarvan er 8.000 fietsten. Allemaal voor dat goede doel, want iedereen die er is heeft iets meegemaakt met die ziekte. Allemaal in hun naaste omgeving. Je hoort al die verhalen, je steunt elkaar, iedereen langs de kant moedigt je aan. Dat gevoel is echt heel bijzonder. Donderdag ben ik weer vrijwilligerswerk gaan doen, in de bochten ben ik gaan vlaggen en daarna ben ik bij de finish de sfeer gaan proeven, echt fantastisch. Wat een sfeer, wat een saamhorigheid.
Wat is jouw verhaal? Heb je het zelf ook meegemaakt in je omgeving?
Ja, het begon met m’n opa, pake, die is aan kanker overleden toen ik twaalf was. En twee jaar geleden is mijn oom eraan overleden. Dus het zit ook binnen de familie en het raakt je gewoon heel snel al, bij deze ziekte geldt eigenlijk voor iedereen wel: één op de drie mensen wordt er door getroffen, dus zo’n vriend, kennis of familielid heeft iedereen wel. En net zat ik nog in de auto met een vriend van me, die vertelde me dat zijn tante ook net te horen heeft gekregen dat ze longkanker heeft. Dan je ook, goddomme… het is zo slopend.
Bewustwording is ook een belangrijk aspect van de actie.
Precies. Je hoort al die verhalen, familieleden die iemand hebben verloren maar gelukkig ook overlevers die de ziekte hebben overwonnen. Ik had zelf ook niet verwacht dat het zo’n happening was, het begon in 2006 met 66 man die eraan meededen en zes jaar later zijn er 8.000 fietsers op die berg. En uiteindelijk is 28,5 miljoen euro opgehaald, daar komt nog wel wat bij dus dan eindigt het rond de 30 miljoen, prachtig.
Dus jij hebt sponsors gezocht, hoe gaat dat in z’n werk?
Ja, als je je als team opgeeft krijg je meteen een doelstelling mee: je moet minimaal €2.500 opbrengen. Dat is een richtlijn, als jij je heel erg inzet en je komt er net niet doen ze niet moeilijk hoor, maar uiteindelijk hebben we het gered. Nog iets meer zelfs, dus dat is top.
Zaten er nog pokerspelers tussen je sponsors?
Jazeker, onder andere Marcel Lüske heeft me gesponsord en ook Pokerstars leverde een bijdrage. Op die berg heb ik ook een jongen ontmoet die pokerfan was, Milko. Hij was pas 17 en hij herkende me, hij wilde zelfs m’n handtekening hebben! Dus daarmee raakte ik aan de praat en zijn verhaal, ik krijg kippenvel als ik er weer aan denk, hij had een vriendin die hij is verloren. Een hele bijzondere jongen. Hij woont in de buurt van Breda en volgend jaar wordt-ie 18, dus dan zullen jullie ‘m nog wel gaan zien aan de tafels van de Breda Series of Poker!
We zullen ‘m in de gaten houden! Heb je zelf op die berg nog wel eens gedacht: oef, zat ik nu maar aan de pokertafel in ’t Rio?
Nou dat niet, ik heb me echt heel erg op deze actie gericht en het poker was eigenlijk een beetje weggeëbt in m’n gedachten. Maar ik kan je wel vertellen: ik 
heb vandaag geboekt, ik ga naar de WSOP!
Dat is mooi nieuws! Hoe kwam je tot dat besluit?
Tja, het begon weer te kriebelen. Maandagnacht was het echt erg, ik kon er niet van slapen, ik was ook al de hele tijd het nieuws uit Vegas aan het lezen en… dan krijg je dat gevoel weer. Vincent van der Fluit die wint, echt top! En dan denk je, tja… zal ik die tweede bracelet maar eens proberen op te halen dan? Nou goed, afgelopen dinsdag met wat mensen gesproken, met m’n vriendin en m’n moeder erover gehad, die zeiden ook: ga, als je moet gaan. En dinsdagavond ging in in Holland Casino Amsterdam de €50 rebuy spelen en verrek: ik chop ‘m voor €3.000. Dus reis en verblijf zijn meteen covered. En dan zie je dat het met het zelfvertrouwen ook goed zit. Dus vanochtend heb ik die ticket geboekt.
Tof, hoe lang ga je?
Van de 26e tot de 17e, precies drie weken. Ik vlieg voor het eerst rechtstreeks, met ArkeFly. Hotel moet ik nog boeken maar dat wordt waarschijnlijk de Palms. Dat is loopafstand van het Rio, dan hoef ik geen auto te huren en zo. Ik vertrek in m’n uppie, maar later komt Robbie Bakker, op PokerCity wel bekend als ‘iTSReTSaM’ er nog heen. In de aanloop naar het Main Event pak ik dan wat kleinere toernooien mee, ik moet nog een pakketje samenstellen. En dan hoop ik een goeie run in het Main te maken. Dus komende week nog een weekje naar Oerol, dan een weekend rustig aan en dan drie weken hard werken! Haha, nee hoor, ik zie mezelf als hobbyist.
Je gaat een pakketje samenstellen, dat zijn dan weer hele andere procenten dan die klimmetjes op de Alpe d’Huez!
Haha, inderdaad. En je weet, ik geloof in karma: wie goed doet, goed ontmoet… dus ik hoop m’n geluk voor de komende drie weken een beetje verdiend te hebben, haha.
Je noemt jezelf nu hobbyist, de rol van poker in je leven is dus wel veranderd?
Ja, zeker. Het is rustiger geworden, want ja, ik heb geen sponsor en gaandeweg heb ik het internetpoker echt helemaal links laten liggen. Dat vind ik ook heerlijk zo, ik heb nu veel meer tijd en rust voor andere dingen. En live, tja, ik zit er helaas een beetje ver vanaf maar op dinsdagavond heb ik dus m’n vaste 
ritueel in Amsterdam. En als ik terugkom ga ik misschien weer een studie oppikken, studeren voor leraar wiskunde. Kijken of dat iets voor me is! En dan af en toe wat Nederlandse toernooien spelen. Internationaal zul je me niet veel meer zien. Dat is een erg dure hobby met reis, verblijf…
Belastingen…
Precies, precies. Dus dan moet je heel bewust zijn met wat je wilt spelen en ik vind het heel gezellig in het Holland Casino. Leuke mensen, leuk pokeren, ik krijg zo het plezier er weer in. In het verleden sloeg ik nog wel eens door in het plezier, was het alleen plezier en vertier. Maar vorig jaar, ik weet nog dat jullie langskwamen bij ons in Vegas, toen heb je gezien dat ik het al behoorlijk rustig aan deed, ik ben eigenlijk maar twee keer echt gaan stappen en dat vond ik ook prima. Ik heb Las Vegas wel gezien, ik kom er nu ook echt bewust om te spelen en hopelijk wat doekoe te maken. En zo’n ding om m’n pols! Dat wil ik nu ook wel eens hebben, zo’n wristband zoals meneer van der Fluit het noemt. Ik zou zo’n stukje bling bling wel dragen hoor.
Haha, tja het is een beetje mode onder de Nederlandse pokerspelers om te benadrukken hoe lelijk die krengen zijn en dat ze die armbandjes eigenlijk niet eens hoeven, het gaat om het geld…
Nou ik zou ‘m zelfs om m’n nek doen denk ik, hahaha!
Dat willen we wel zien. Pieter. Hartstikke bedankt en we gaan je op de voet volgen daar in Las Vegas. Alvast veel succes!
Bedankt man, en ik zal iedereen via twitter ook zoveel mogelijk op de hoogte houden!
Het team: Petra Zuidema, Arjan Koop, René Kouwenhoven, Pieter de Korver en Alfred Koop.
Voor meer over Alpe d’HuZes, zie www.opgevenisgeenoptie.nl. Wil jij ook iets bijdragen aan de strijd tegen kanker, maak dan je bijdrage over op rekening 37.31.46.116 t.n.v. stichting Alpe d’HuZes te Zaandam.
