The PianoMan: Een avondje Haags Pokeren

Het zag er naar uit dat het een tamme avond ging worden, die zaterdag in februari. We zaten rustig aan de bar wat te drinken en er waren verder geen wilde plannen gemaakt. Op het moment dat ik er zelfs vanuit ging dat ik voor twaalven in bed zou liggen, belde gelukkig Ronald, mijn pokervriend.

“Er is een toernooi bij mij in de buurtkroeg. Ik heb geen idee wie er mee spelen, maar ik heb via de barman twee tickets geregeld. De buy-in is 20 eurootjes en er is één rebuy toegestaan”.

Dat was het telefoontje dat ik net nodig had en ik snelde dan ook naar het buurtcafé, dat was voorzien van een ouderwets Haags klinkende naam. Ronald was er al en zat al in een geanimeerd gesprek met een dame wiens naam hij niet meer hoefde te vragen omdat deze al pontificaal om haar nek hing. Verder viel me op dat alle bezoekers gefascineerd naar het grote beeldscherm aan het kijken waren.

Oh ja natuurlijk… Ado Den Haag was live op televisie en moest winnen van Sparta thuis. Echter vanwege de relletjes (of was het een sociaal protest) tegen Vitesse, mocht er geen publiek in het Zuiderpark aanwezig zijn en het zag er naar uit dat de meeste Zuiderpark-gangers deze kroeg hadden uitgezocht om de wedstrijd te volgen op groot scherm.

Het toernooi werd dan ook uitgesteld tot na de wedstrijd en na de frustrerende nederlaag (0-4) besloten de meesten dan maar hun geluk in het pokertoernooi te beproeven. Wij vroegen ons af of het verstandig was dit toernooi te gaan spelen, maar ietwat teveel borrel-Cola Zero deed ons besluiten toch plaats te nemen aan de tafels.

Er werden vier tafels van acht spelers gemaakt. Van elke tafel zouden er twee spelers overblijven die naar de finaletafel van acht personen gingen. Wonder boven wonder lootte ik precies de stoel links van mijn pokervriend Ronald, die nog steeds uitgebreid in gesprek was met eerdergenoemde dame. Hij was er niet over te spreken dat ik rechts van hem had geloot, omdat ik weet dat hij lekker agressief speelt en hij nogal eens tegen een check-raise van mij is aangelopen.

Tegenover mij ging Harry zitten, die door zijn vrienden “Loco” werd genoemd. Waarom kon ik hem niet vragen omdat hij na de tweede hand in slaap viel op de tafel en zijn vriendin het toen maar van hem overnam. Mijn buurman aan mijn rechterhand was Marco, een echte Hagenees, die het spel nog even uitgelegd had gekregen vlak voordat hij begon aan zijn eerste echte pokertoernooi.

Ondanks de rijkelijk vloeiende drank begon iedereen erg tight. De mooiste opmerking van de avond kwam dan ook van Marco hierover die deze term helemaal niet kende: “Tight! Tight ! Een Thaise doos die is pas tight”. Marco was niet zo geduldig dus besloot vervolgens iedere volgende hand all-in te gaan.

Drie keer op rij foldde iedereen, totdat hij de vierde all-in op rij twee callers kreeg. De kaarten gingen open en een pocket Queens en een Aas-Koning lachten ons toe. Zonder angst gooide onze maniac zijn 4-8 suited open en natuurlijk pakte hij zijn flush en verdriedubbelde hij.

Dit was meteen het sein natuurlijk om deze taktiek nooit meer te veranderen. Nadat hij ook zijn derde speler uit het toernooi knikkerde, kreeg ik gelukkig Pocket Rockets en kon ik Marco het eerste stootje teruggeven. Ik had verdubbeld.

Aangezien Ronald en ik al de nodige dropshots en sambuca’s aan tafel hadden laten brengen, was hij niet zo beledigd door mijn winst. Nadat hij nog een all-in verloor van Ronald en daarna mijn twee boeren met gelijke stacks standhielden tegen zijn K-5 was het einde oefening voor Marco, waar ik het eerst halve uur verschrikkelijk om heb moeten lachen. Ik gaf hem toen hij eruit lag dan ook een vrijkaart voor een concert dat ik de maand daarna organiseerde in een grote Haagse discotheek. “Bedank Pik, je ben een mooie gozâh”. Inmiddels waren Ronald en ik ruimschoots chipleader aan tafel en een uurtje later waren wij dan ook de twee spelers van onze tafel die naar de finaletafel gingen.

Aan deze tafel zaten onder andere de mevrouw met de naamplaat en haar vriend die inmiddels zichtbaar de nodige alcoholische versnaperingen en chemicaliën verder was. We zaten nu ook aan de “officiële finaletafel” en de uitgeschakelde spelers keken allemaal geïnteresseerd mee en waren niet echt gecharmeerd van de twee nieuwelingen die inmiddels bij de laatste zes (de twee kleinste stacks waren vrij snel uitgeschakeld) waren.

Ons kon het weinig meer schelen. We waren redelijk op dreef en het zag er naar uit dat we flink in het geld zouden eindigen. Totdat Ronald all-in ging tegen de vriend van het meisje met de naamplaat en won.

Onze Haagse vriend was hier niet echt over te spreken en er dreigde een flinke rel te ontstaan. Net op het moment dat deze dreigde te ontsporen, sprong onze nieuwe vriend Marco ertussen en suste de boel. Gelukkig hadden we ondanks alles nog wel in de gaten dat het beter was dat we hier niet met de hoofdprijs aan de haal gingen. Middels een paar krankzinnige all-ins gingen we er ”vrijwillig” uit. Ronald op de bubble en ik op de derde plaats die goed was voor € 120,00. Een bedrag waar we mee weg konden komen, ware het niet dat de barrekening door alle shooters die we richting onze tafel lieten aanrukken imiddels was opgelopen tot € 200,00. We gooiden allebei 50 euro erbij en waren allang blij dat we om een uur of vier verticaal de deur uit gingen.

Een pokeravondje om niet te vergeten dus. Zeker niet omdat ik een maand later een groot concert organiseerde in een haagse discotheek, waarbij ik na afloop vriend Marco tegen het lijf liep die dus gebruik had gemaakt van zijn vrijkaartje.

“He gozâh, ik mot nog ff de excuses van me mattie doorgevuh, hij dach dat jullie van die engnekken waruh, die erregens binnenkomuh en dan met het geld ervandoor gaan, maar toen die hoorde van jullie rekening bij de bar, wist ie dat jullie goeiuh brogums waren. Mooi spel, trâhwus hè, dat pokâh”.

The Pianoman