Unibet Open: Spek in Pest

Donderdagochtend op Schiphol, valt bij het boarden mijn oog op de knar van de Goddelijke Kale, AJSoprano, die me met een hartelijk “Ja. Ja! Ja, ja.” begroet. Help me herinneren dat ik één dezer dagen ’s mans ritmisch en herhaaldelijk uitspreken van dit bevestigend naamwoord stiekem op tape zet. Met enig knap remix-werk heb je dan een hardcore hitje te pakken waar de Rotterdam Termination Source nog een puntje aan kan zuigen.

Eenmaal aangekomen in het Hongaarsche blijkt dat mijn koffer nog in Amsterdam staat, onder het motto “altijd wat anders, zelden wat goeds”. Om duistere redenen mochten mijn spullen pas met de volgende vlucht mee: e.e.a. zal volgens de beambte in kwestie tegen drie uur die middag arriveren. SPOILER: tegen twee uur ’s nachts rijdt het koffertje in kwestie mijn hotelkamer pas binnen, wat alvast enige indicatie geeft over de omgang van de Oostblokker met het fenomeen ’tijd’.

Wat dat betreft is het een mooie metafoor dat ik en route naar het hotel menig Hongaar als ‘levend standbeeld’ zie optreden: met stokstijf stilstaan poogt men indruk te maken op de gulle toerist. Enkele van hen lijken deze fratsen nog bewonderenswaardig te vinden ook, afgaand op het feit dat er menig vakantiekiekje van deze veredelde bedelaars wordt geschoten. Ik heb dat nooit begrepen: ‘niet bewegen’ lijkt me nou bij uitstek een kunstje dat bijzonder slecht kan worden overgebracht via het medium fotografie. Op een foto is iedereen een levend standbeeld.

AJSoprano belt onderwijl druk met acteur en professioneel toepspeler Frank Lammers, die bij het voetballen z’n enkel gebroken heeft en, zo blijkt, niet mag vliegen van de dokter. Gelukkig is zijn goede vriend, komiek en professioneel Caribbean Studspeler Horace Cohen, er als de kippen bij om zijn seat te vullen in zowel vliegtuig als toernooi. Boze tongen beweren dat hier sprake is van verdachte omstandigheden – héél toevallig had Horace niks te doen, dit weekend? – en al gauw heeft Cohen er een nieuwe bijnaam bij: de Tonya Harding van het poker.

Gearriveerd bij het hotel staat dag 1A op het punt van beginnen. Samen met AJ hobbel ik wat onhandig door de gangpaden als speelden wij in een lullige sequel op Dumb & Dumber – Bald & Balder geheten – wanneer ik de vraag krijg om na de dinnerbreak het commentaar te verzorgen bij de stream. Hoe die mensen toch bij het idee komen dat ik niks beters te doen heb, ik weet het niet, maar ze schurken aardig dicht tegen de waarheid aan, dus ik stem in. Tijdens de break in kwestie is het een olijk weerzien met de leden van Team Unibet, die net gearriveerd zijn om de volgende dag te spelen.

Het spelersbuffetje wordt overgeslagen ten faveure van een restaurantje buiten de deur. Alhier geeft men de term Slow Food nieuwe invulling door ons dermate lang op ons happie te laten wachten dat de teamleden vrezen na afloop in één keer door te kunnen reizen naar de Unibet Open Golden Sands. Het resultaat is dat we pas terugkeren op de homebase als de dinnerbreak lang en breed voorbij is en de welkomstborrel net is begonnen. Na een enkele Wodka Red Bull gedronken te hebben met de usual suspects spoed ik me, verlaat, naar de commentaarszitjes, alwaar ik kan aanschuiven naast een Fin wiens naam mij nu ontschiet.

We maken er wat van, bewapend met slechts wat summiere weetjes over de spelers aan de fiets-shirt-tafel en een ongezonde dosis clichés van het kaliber “And that’s the end for Miss Hungary, Krisztina Polgar. Bet all the men in the room are sorry to see her leave, eh? Hopefully we’ll see her at the beach on the Golden Sands, if you catch my drift, hur hur.” Een knap staaltje zelfcensuur al zeg ik het zelf, want dame in kwestie doet mij in werkelijkheid ernstig twijfelen aan het gezichtsvermogen van de Miss-verkiezende juryleden. Als deze mejuffrouw tot Miss Hongarije uitgeroepen wordt, dan maak zelfs ik bij de volgende editie nog een reële kans. Knap jurkje, beetje make-up: alles voor een Unibet Open-ticket.

De actie aan tafel wordt bij tijd en wijle onderbroken voor een guitig item, gepresenteerd door de altijd stralende Tatjana Pasalic, de rondborstige pokerpresentatrice die ooit aan ons aller Pitboss de uitspraak ontlokte “Geef mij maar Nicky Roeg”. Een markant citaat voor iemand die toch al sinds jaar en dag bekend staat als liefhebber van de wat grotere cupmaat, maar het Kroatische model lijkt er op gebrand om ’s mans gelijk te bewijzen als het ene klungelige tussenfilmpje na het andere flauwe interview de revue passeert. Case-in-point: een compilatie van spelersreacties op de prangende vraag “Do you use pokerskills in real life?” dat exact zo zouteloos is als het klinkt. Gezien het aantal pokeraars dat haar een variant op “No, not really” toewerpt, kun je je oprecht afvragen wat voor antwoorden de eindmontage in vredesnaam niet gehaald hebben.

Het Poolse regisseurtje is echter meer dan tevreden: menig opgestoken duim en cirkeltje-met-duim-en-wijsvinger werpt hij onze kant op als we weer zo’n originele one-liner uit de spreekwoordelijke reet trekken. Hij weet bovendien te melden dat de stream momenteel gevolgd wordt door bijna vijftigduizend kijkers, een feitje dat aan Jerry Seinfeld in de jaren ’90 ongetwijfeld een welgemeend “Who aaaaare these people?!” had ontlokt.

Ik doe mijn best me een voorstelling te maken van het type figuur dat vrijwillig naar deze pokerequivalent van drogend behang kijkt, want er moeten voor elk normaal mens toch betere tijdsbestedingen te verzinnen zijn… en vrij weinig slechtere. Off the top of my bald head kom ik in eerste instantie slechts op drie: volkerenmoord, het eten van glas en, in individuele en zeer specifieke gevallen, het schrijven van poëzie. Al is dat evenzeer van toepassing op zo’n beetje alle andere activiteiten die vallen in de categorie ‘hersenkauwgum’, waaronder (zelfs: vooral) het lezen (en schrijven) van stukjes over pokertoernooien die eigenlijk helemaal niet over pokertoernooien gaan.

Vanzelfsprekend is het aantal vrijwilligers voor het commentaarsklusje ongeveer even groot als voor een tour of duty in Afghanistan en dus mag ik het becommentariëren van het laatste speeluurtje van de dag ook voor mijn rekening nemen. Gelukkig wordt het spel iets interessanter als er een paar agressievere spelers aanschuiven, al zijn die paar boeiende clashes vergelijkbaar met het ontdekken van een warme plek in een koud zwembad: het is eventjes aangenaam, maar in feite dobber je natuurlijk gewoon in andermans pis (hmmm, die analogie klonk in mijn hoofd toch een stuk toepasselijker, maar zoals trouwe lezers van mijn schrijfsels allang doorhebben hanteer ik het principe ‘backspace is voor mietjes’).

Als de dag ten einde is, is Anthon-Pieter Wink chipleader onder de Nederlanders. Toch leuk dat iemand die aan PokerCity gelieerd is het een keertje leuk doet op zo’n Unibet Open. Die jongen komt er wel. Handen worden geschud, slaapmutsen worden opgedronken en hotelkamers worden opgezocht.

De volgende dag begint interessanter: meer Nederlanders in het toernooi, waaronder de eerste vrouwelijke landgenote ooit – Oanh Bui. Zij zit samen met Marco Adams aan tafel bij de grootste celebrity van het toernooi: Mads ‘Le Chiffre’ Mikkelsen. Sinds zijn optreden in Casino Royale kan deze Deen natuurlijk uitstekend pokeren, al is het te hopen dat hij geleerd heeft van zijn fouten en voortaan netjes zijn Full Houses muckt. Immers: voor je het weet heeft je tegenstander een straight flush. Altijd lastig.

Oanh en Marco. Marco rechts! Niet afgebeeld: de schurk Le Chiffre.

Al gauw wordt duidelijk dat het voor het Nederlandse contingent een allermatigste dag wordt. Ik zie de Bui al hangen – aan de rail, nog voor de dinnerbreak – en ook Tim van de River, Paul Valueburg, Ruben van der Minder en Horace Harding halen de eetpauze niet. Marco Adams is short, dus het enige teamlid dat nog een beetje stack heeft is de multiple award winning grootheid Daniël van Kalkeren. De Witte Condor haalde vorig jaar in Boedapest de finaletafel, dus ik spiegel hem al de geuzennaam Daniël ‘back-to-back’ van Kalkeren voor. Dat vindt den DvK echter ‘een beetje gay’ klinken, hetgeen misschien zijn motivatie is om zijn stack er niet lang na het eten in enkele handen doorheen te blazen. Brokeback.

Uit pure ellende stort ik me maar weer op het livestreamcommentaar. Ditmaal word ik gelukkig bijgestaan door Ruben van der Meer. De beroepsgrappenmaker krijgt koren op z’n molen, want aan de featured table zit Nederlander Ling Wen Lee, wiens ouders in Tiel een broodjeszaak genaamd Dikkie Dik hebben met op de kaart een in de wijdse omtrek vermaard broodje warm vlees met satésaus. Enfin, u begrijpt: dat materiaal schrijft zichzelf. Als Horace Cohen zich even later ook bij ons voegt, wordt er pas echt comedygeschiedenis geschreven. We bereiken een haast Dadaïstisch niveau van absurdisme, als we onder meer filosoferen over de volgende vraag: stel dat iemand de filmrechten van de zojuist gespeelde hand op zou kopen, zou Ruben van der Meer dan geschikt zijn voor de rol van De Rus Die Foldt? Dit is geen humor meer, dit is kunst! (Oké, misschien is het geen kunst, maar het is sowieso geen humor!).

De beste grap komt hoegenaamd van de kleine grote Pool die nog steeds de regie voert. Als running gag koppelen we sommige spelers aan slechte lookalikes, waaronder een belabberde Tony Soprano en een middelmatige leadsinger uit Anvil!The Story of Anvil. Echter, als ik een nieuwe speler introduceer als “Academy Award-winning director Martin Scorsese”, breekt er achter de coulissen enige paniek uit. Na enig druk overleg komt de regisseur mij dan ook fijntjes meldden dat men het heeft nagevraagd, geverifieerd en gedoublecheckt, en wat blijkt: deze Hongaar van middelbare leeftijd is dus niet de regisseur van Goodfellas en The Departed. Waarvan acte.

De Lama’s zijn er niks bij. (Foto: Frank van der Weck, PokerNews)

De klok slaat inmiddels twaalf uur ’s nachts, hetgeen betekent dat Daniël van Kalkeren zojuist 25 jaar oud geworden is. Een kwart eeuw Condor, een dag van rouw en bezinning: ik besef plotseling dat ik dit gajes al bijna twee jaar ken. We schrijven mei 2008: Hillary Clinton en Barack Obama zijn verwikkeld in een hevige voorverkiezingsstrijd, de historische kraker 10.000 BC maakt furore in de bioscopen en iedereen danst de funky Winehouse. Hele andere tijden dus, toen geluk nog heel gewoon was. Maar destijds werd er in Madrid al tot na zonsopkomst ge-afterparty’t en wat dat betreft is er in al die tijd niet veel veranderd: ook op dit verjaarsfeestje rolt het hele gezelschap rond achten de laatste club uit, met enige drankjes achter de kiezen.

Nodeloos om te zeggen dat het railen van de overgebleven Nederlanders op dag 2 een tamelijk ‘low key’ gebeuren is. De Nederlandse equipe katert zich naar een gemoedelijk Unibet-etentje alwaar een eenvoudige doch voedzame maaltijd weer wat kleur op de wangen tovert. De nog steeds jarige DvK heeft al gauw weer het hoogste woord, vooral nadat hem ter ore komt dat PSV van NAC verloren heeft – goed nieuws voor deze diehard Twente-supporter, die bovendien een dollar-mille van Mr. Dandy incasseert als zijn FC boven de Eindhovenaren eindigt. Hij juicht vermoedelijk weer eens veel te vroeg, maar zolang Ajax-supporters Wubbels en Van der Riet nog in de kansen van de Amsterdammers geloven kan de Condor moeilijk de meest schaamteloze optimist van het gezelschap worden genoemd.

Aansluitend aan de maaltijd kan nog even gekeken worden hoe Neerlands hoop Anthon-Pieter het doet. Met nog 25 spelers in het toernooi is elke exit een happening, ook met het oog op de interviewtjes van Tatjana – waarbij vergeleken de railgesprekjes van onze eigen Sjaalom van het niveau Frost/Nixon zijn. AP pikt nog een mooie triple-up mee met pocket Azen, waarbij hij voor z’n neus twee man all-in ziet gaan. Easy game.

Enfin, De Goddelijke Kale zag dat het goed was en dirigeert ons naar het officiële Unibet-feest in The Symbol (vermoedelijk ook bekend als The Club Formerly Known As Prince), alwaar de zetten van de vorige nacht met enig genoegen worden herhaald. Daarbij een bijzondere vermelding voor Horace Cohen die een sigaret rookt door een rits aaneengesloten rietjes (eentje in de categorie ‘Guess You Had To Be There’). Na enige tijd komen Anthon-Pieter en de PokerNews-livereporters hier ook aanzeilen en komt ons ter ore dat AP vice-chipleader is aan de finaletafel! MBFN.

Hoe die jongens van PN het volhouden snapt trouwens ook geen mens, want men borrelt gewoon tot de kleine uurtjes mee, om vervolgens voor dag en dauw weer alle coinflipjes te gaan archiveren voor het nageslacht. Een prestatie van formaat, vooral als je bedenkt dat de koffie in de pressroom dermate smerig is dat het mogelijk een schending van de Geneefse Conventie betreft. Hulde dus voor Frank en Roy, die desondanks geen moment chagrijnig of onsympathiek overkomen. Ik geef toe: ik heb een tikkeltje spijt van mijn flauwe opmerkingen in het genre “Ik wist niet dat je een Chihuahua kon leren om een camera vast te houden.” Niet genoeg spijt om hier niet te herhalen, maar niettemin een tikkeltje.

Ik maak het zelf niet al te laat, voor Unibet Open-begrippen: tegen vieren lig ik op mijn kamer, want zes uur later gaat mijn vlucht naar huis alweer. Dat betekent dat ik de apotheose van dit (zo blijkt later) voor Nederlanders historische evenement vanuit huis zal moeten bekijken, via – wait for it! – de livestream. Ironie met een hoofdletter Alanis, dus: vergelijkbaar met iemand die zojuist een tirade heeft gehouden over de smakeloosheid van McDonalds-hamburgers, om vervolgens te constateren dat hij de hele dag nog niks gegeten heeft en alleen de McDonalds nog open is. En dat die hamburger dan smaakt naar pokertoernooi.

Oké, dat is net één idiote analogie teveel, dus het lijkt me voor alle partijen het best als ik het hierbij laat. Hoe het toernooi is afgelopen, weet u immers allang. Rest mij Anthon-Pieter nogmaals hartelijk te feliciteren en iedereen bij Unibet te bedanken voor een bijzonder weekend. 

Now let’s never speak of it again.

-Spek